Κυριακή 19 Μαρτίου 2023

Η Μαχόμενη Εργατική Κίνηση για το σύστημα αξιολόγησης των δημοσίων υπαλλήλων
Αξιολογήσεις, στοχοθεσίες, bonus στο Δημόσιο Τομέα: Οι νεοφιλελεύθεροι ευφημισμοί ΟΟΣΑ, ΔΝΤ, ΕΕ για περισσότερη δουλειά με λιγότερα λεφτά και καμία πρόσληψη, στους πρόσφατα ψηφισθέντες νόμους 4778/2021 και 4940/2022
Με το νόμο 4940/2022 του ακροδεξιού Βορίδη που ψηφίστηκε από τη Βουλή τον περασμένο Ιούνιο (ΦΕΚ 112/Α/14.06.2022), ο οποίος αφορά στο νέο σύστημα αξιολόγησης των δημοσίων υπαλλήλων, όπως επίσης και με το νέο μισθολόγιο-βαθμολόγιο της ΑΑΔΕ (Νόμος 4778/2021) που ψηφίστηκε πριν ένα χρόνο περίπου, ο δημοσιοϋπαλληλικός κόσμος εισέρχεται σε μία νέα αντιδραστική εποχή, όπου η κουλτούρα της διαχείρισης των δημόσιων φορέων ως εταιρειών, μεταφέρεται και στα θέματα του προσωπικού. Η εργαλειοθήκη του ΟΟΣΑ και οι αξιώσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης βρίσκουν πλήρη εφαρμογή στη λογική από την οποία διέπονται και τα δύο νομοθετήματα, εξοβελίζοντας από τους εργασιακούς όρους των δημοσίων υπαλλήλων οτιδήποτε παραπέμπει σε συλλογικές ρυθμίσεις και ίση μεταχείριση. Οι οριζόντιες ρυθμίσεις σε μισθολογικά και εργασιακά θέματα αντικαθίστανται σταδιακά από εξατομικευμένη μεταχείριση κάθε εργαζόμενου, εντείνοντας τον ανταγωνισμό μέχρι εξόντωσης των εργαζόμενων, και μάλιστα, με ανταλλάγματα αμφίβολης αξίας.

Το σύστημα αξιολόγησης με τίτλο τον ευφημισμό “Σύστημα στοχοθεσίας, αξιολόγησης και ανταμοιβής για την ενίσχυση της αποτελεσματικότητας της δημόσιας διοίκησης, ρυθμίσεις για το ανθρώπινο δυναμικό του δημοσίου τομέα και άλλες διατάξεις” είναι συνέχεια του νόμου 4369/2016 που αντιμετωπίστηκε με αποχή από τις διαδικασίες της αξιολόγησης, αν και ο νόμος 4778/2021 (ΦΕΚ 26/Α/19-2-2021) που εισήγαγε ανάλογες ρυθμίσεις στην νεοσύστατη Ανεξάρτητη Αρχή Δημοσίων Εσόδων (ΑΑΔΕ, υπαλλήλους του Υπουργείου Οικονομικών), δεν βρήκε ανάλογες αντιστάσεις και ήδη εφαρμόζεται πάνω από ένα χρόνο.

Με το νόμο 4940/2022 του νέου συστήματος αξιολόγησης, η κυβέρνηση της ΝΔ:Επιχειρεί να υπερβεί την αντίσταση των συνδικάτων του δημοσίου που εφάρμοζαν αποχή από την αξιολόγηση σχεδόν πέντε χρόνια εξαιτίας του αντιδραστικού περιεχομένου της αξιολόγησης (Ν.4369/2016, άρθρα 14-23).
Ενώ την περίοδο των μνημονίων “επιτεύχθηκε” κατά μέσο όρο 25,6% μείωση των μισθών των δημοσίων υπαλλήλων που μαζί με τον ανεξέλεγκτο πληθωρισμό στέλνει τους μισθούς στα τάρταρα, η κυβέρνηση αντί να αυξήσει τους μισθούς κατά το ύψος των μειώσεων και του πληθωρισμού επιχειρεί μια “αύξηση” των εισοδημάτων, μέσω της εντατικοποίησης της εργασίας και της απόλυτης αύξησης του χρόνου εργασίας για την επίτευξη της στοχοθεσίας.
Η αύξηση των μισθολογικών απολαβών μέσω του συστήματος αυτού, συμβάλλει και αποσκοπεί στην αποδόμηση των πυλώνων πάνω στα οποία αναπτύσσονταν παραδοσιακά τα μισθολογικά συστήματα, οι οποίοι είναι τα ακαδημαϊκά προσόντα (κατηγορία εκπαίδευσης) και η προϋπηρεσία/αρχαιότητα. Πρόκειται για ανάπτυξη μισθολογικών συστημάτων που εξατομικεύουν τις αμοιβές, δημιουργούν πολλαπλές ταχύτητες εργαζόμενων, ενισχύουν το ανταγωνιστικό και όχι το συνεργατικό πνεύμα στον τρόπο εργασίας και θέτουν τις βάσεις για ατομική διαπραγμάτευση με τον εργαζόμενο.
Η στοχοθεσία επιχειρεί να καλύψει τα γιγαντιαία κενά των προσλήψεων στο δημόσιο τομέα και την ανανέωση του γηρασμένου εργατικού δυναμικού μετά από δώδεκα χρόνια διαρκών περικοπών.
Η επίτευξη των στόχων οδηγεί σε πρόσθετη αμοιβή που περιορίζεται στο ταβάνι του 15% του ετήσιου μισθού, που όταν οφείλεται σε επέκταση του χρόνου εργασίας παραμένει σε πολύ χαμηλότερα επίπεδα από τις προβλέψεις του ιδιωτικού τομέα (20% υπερεργασία, 40% υπερωρία μέχρι 150 ώρες ετησίως, 60% πέραν αυτών, όλες οι αμοιβές επί του ωρομισθίου, Ν.4808/2021, άρθρο 58 του νόμου Χατζηδάκη).
Τα επιχειρησιακά σχέδια των Υπουργείων καθορίζονται μονομερώς χωρίς καμιά συμμετοχή των εργαζομένων τα οποία μεταφέρονται ανά οργανική μονάδα με μηχανισμό παρακολούθησης και μετρήσιμους στόχους. Η μη επίτευξή τους οδηγεί σε λίστα “ανεπαρκών” υπαλλήλων και όχι σε ανεπαρκείς υπουργούς, διοικητές και αποτυχημένα κυβερνητικά σχέδια που έχουν αναπόφευκτα ταξικό πρόσημο.
Το “επιτελικό κράτος” χρειάζεται αντίστοιχους επιτελικούς υπαλλήλους μέσω της περαιτέρω διαφοροποίησης τους, με καλύτερα αμειβόμενους εργαζόμενους (αν και με περισσότερες ώρες εργασίας), οι οποίοι θα βραβεύονται ως ειδικά παραδείγματα επίτευξης των ..εθνικών στόχων των μνημονίων, εντείνοντας τον ατομικισμό και τον ανταγωνισμό για τη βράβευση του υπαλλήλου του μήνα.

Το νέο νομοσχέδιο θεσπίζει ενιαίο πλαίσιο δεξιοτήτων για όλους τους δημοσίους υπαλλήλους.

“Το Ενιαίο Πλαίσιο Δεξιοτήτων αποτελείται από τις ακόλουθες δεξιότητες: α) προσανατολισμό στον πολίτη, β) ομαδικότητα, γ) προσαρμοστικότητα, δ) προσανατολισμό στο αποτέλεσμα, ε) οργάνωση και προγραμματισμό, στ) επίλυση προβλημάτων και δημιουργικότητα, ζ) επαγγελματισμό και ακεραιότητα, η) διαχείριση γνώσης και θ) ηγετικότητα.” (άρθρο 4).

Ορίζονται εκ νέου οι αξιολογητές: “Ως Αξιολογητής των υπαλλήλων και των προϊσταμένων των οργανικών μονάδων, ορίζεται ο άμεσα ιεραρχικά προϊστάμενός τους. Στην περίπτωση των προϊσταμένων οργανικών μονάδων επιπέδου Γενικής Διεύθυνσης, ως Αξιολογητής ορίζεται ο αρμόδιος Γενικός ή Ειδικός Γραμματέας ή ο Υπηρεσιακός Γραμματέας του Υπουργείου ή το ανώτερο μονοπρόσωπο διοικητικό όργανο της Υπηρεσίας’’ (άρθρο7), ενώ καθιερώνεται η αξιολόγηση των αποσπασμένων υπαλλήλων σε βουλευτές ή ευρωβουλευτές σε γραφεία υπουργών και της κυβέρνησης από τους ίδιους όταν είναι γνωστό ότι οι εν λόγω αποσπάσεις ή υπηρετούντες επιλέγονται με αυστηρά κομματικά κριτήρια.

Η αξιολόγηση προϊσταμένων και υπαλλήλων καταχωρείται ηλεκτρονικά και εποπτεύεται από την “….καθ’ ύλην αρμόδια για θέματα αξιολόγησης προσωπικού μονάδα της Γενικής Γραμματείας Ανθρώπινου Δυναμικού Δημοσίου Τομέα του Υπουργείου Εσωτερικών, η οποία διαχειρίζεται την πλατφόρμα ηλεκτρονικής διεξαγωγής της διαδικασίας αξιολόγησης.” (άρθρο 8).

Το σύστημα αξιολόγησης είναι στενά συνδεδεμένο με το περιεχόμενο των Σχεδίων Δράσης των Υπουργείων τα οποία εξειδικεύονται ανά Υπηρεσία, η εφαρμογή τους είναι υποχρεωτική από τον αξιολογούμενο αν και ο ίδιος δεν συμμετέχει στην κατάρτισή τους, ενώ αν τυχόν ο αξιολογούμενος διαφωνεί “ Σε περίπτωση μη επίτευξης συμφωνίας, ο Αξιολογητής αποφασίζει σχετικά.” (άρθρο 9, παρ.4).

“Οι στόχοι ανά ιεραρχικό επίπεδο και οργανική μονάδα καταχωρίζονται σε ειδική πλατφόρμα της Γενικής Γραμματείας Ανθρώπινου Δυναμικού Δημοσίου Τομέα του Υπουργείου Εσωτερικών.” (άρθρο 9, παρ.10) και οι μεγάλες αποκλίσεις ελέγχονται διοικητικά προφανώς όχι ως προς το αν οι στόχοι ήταν υπερβολικοί ή αν τα τεχνικά μέσα δεν επαρκούσαν, αλλά ως προς το είδος των δεξιοτήτων που πρέπει να αναπτύξει ο υπάλληλος στο άμεσο μέλλον!

Με τα άρθρα 10-13 καθορίζονται οι διαδικασίες αξιολόγησης προϊσταμένων και υπαλλήλων. Για τους προϊστάμενους ορίζεται η βαθμολόγησή τους (από το 1 έως το 5), σε επιμέρους κριτήρια με το 50% να αποτελεί τη στοχοθεσία, ενώ, αν η σταθμισμένη βαθμολογία τους δεν υπερβαίνει το 2, αποτελεί λόγο αντικατάστασής τους.

Για τους υπαλλήλους δεν υφίσταται βαθμολογία αλλά σε περίπτωση μη επίτευξης των στόχων τους παραπέμπονται στη κρίση των Υπηρεσιακών Συμβουλίων των Φορέων τους προκειμένου να κριθούν σύμφωνα με τα άρθρα 83 του Ν.3528/2006 (Κώδικας Δημοσίων Υπαλλήλων) και 86 του Ν.3584/2006 (Κώδικας Δημοτικών και Κοινοτικών Υπαλλήλων). Τι ακριβώς σημαίνει η παραπομπή στα Υπηρεσιακά Συμβούλια, μένει να εξακριβωθεί αργά ή γρήγορα, αν πρόκειται δηλαδή για μη εξελισσόμενους υπαλλήλους ή μπορεί να οδηγήσει στην εκδίωξη του υπαλλήλου από την υπηρεσία, την μετάταξη ή την απόλυση.

Σε κάθε υπουργείο ορίζεται Σύμβουλος Ανάπτυξης Ανθρώπινου Δυναμικού (άρθρο 16), δημιουργείται Μητρώο Συμβούλων (άρθρο17), που οφείλουν να κατέχουν πιστοποίηση Συμβούλου μέσω του Εθνικού Κέντρου Δημόσια Διοίκησης (άρθρο 19) μέσω ταχύρρυθμων σεμιναρίων!

Με το άρθρο 23 προσδιορίζονται ειδικές αμοιβές στους υπαλλήλους εφόσον επιτύχουν τους ατομικούς στόχους που αποτελούν μέρος του Σχεδίου Δράσης κάθε Υπουργείου. Οι ειδικές αμοιβές δεν είναι οριζόντιες, δεν αφορούν όλους τους υπαλλήλους αλλά μόνο εκείνους που ορίζονται από τον εκάστοτε προϊστάμενο. “Ο προϊστάμενος κάθε διεύθυνσης των υπηρεσιών της παρ. 2, λαμβάνοντας υπόψη ιδίως τη φύση των καθηκόντων των υπαλλήλων, την υλοποίηση των στόχων και την πλήρωση των κριτηρίων, […] ορίζει τους υπαλλήλους, οι οποίοι εμπλέκονται άμεσα στην υλοποίηση των ανωτέρω στόχων και είναι επιλέξιμοι για την καταβολή της επιπλέον ανταμοιβής” (παρ.4), ενώ η ειδική αμοιβή δεν μπορεί να ξεπερνά το 15% των ετήσιων αμοιβών του υπαλλήλου (παρ.5).

Οι ειδικές αμοιβές εφαρμόζονται άμεσα σε φορείς που υλοποιούν το Εθνικό Σχέδιο Ανάκαμψης και Ανθεκτικότητας «Ελλάδα 2.0» (δηλ. τα μέτρα δημοσιονομικής πειθαρχίας των μνημονίων), αλλά και στο δικαστικό σώμα(!).Λίγα λόγια για το νέο μισθολόγιο της ΑΑΔΕ – Ο Νόμος 4778/2021 και τί προοιωνίζεται για όλο το δημόσιο τομέα

Στην αιτιολογική έκθεση του εν λόγω νομοσχεδίου, ο Υπουργός Οικονομικών Σταϊκούρας θριαμβολογεί ότι εισάγεται για πρώτη φορά έμπρακτα στην ελληνική δημόσια διοίκηση η έννοια της αμοιβής βάσει της περιγραφής θέσης εργασίας και των καθηκόντων της κάθε θέσης.

Χρειάζεται στο σημείο αυτό να υπενθυμίσουμε ότι ήδη από το 2015, με το νόμο 4354 (δηλαδή το ενιαίο μισθολόγιο του δημοσίου), θεσπίστηκε η δυνατότητα να χορηγείται αμοιβή η οποία συνδέεται με την περιγραφή και την αξιολόγηση της θέσης εργασίας (Άρθρο 17, ν.4354/2015). Είναι γνωστό σε όλους ότι όλη αυτή την περίοδο από το 2015 διεξάγεται συστηματική αναδιάρθρωση των οργανογραμμάτων των δημόσιων υπηρεσιών και φορέων, στις οποίες συμπεριλαμβάνεται και περιγραφή των θέσεων εργασίας, στην οποία εισάγεται η έννοια του ιδιαίτερου ή σημαντικού έργου που επιτελείται κατά την άσκηση των καθηκόντων της θέσης.

Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι οι αποδοχές ενός υπαλλήλου δεν θα διαμορφώνονται σύμφωνα με την κατηγορία εκπαίδευσης που ανήκει και τα χρόνια υπηρεσίας (αρχαιότητα), αλλά θα προστίθεται σε αυτές το κριτήριο τού κατά πόσο ασκεί τα καθήκοντα μίας συγκεκριμένης θέσης εργασίας, η οποία αξιολογείται και χαρακτηρίζεται ως ιδιαίτερη και σημαντική στο έργο της.

Με το νόμο 4778/2021 συμπληρώνονται οι διατάξεις του ν.4354/2015 και του ν.4389/2016 αποσκοπώντας στην ενίσχυση της εξατομίκευσης των αμοιβών στο δημόσιο τομέα και την εντατικοποίηση της εργασίας, σε απάντηση της αντικειμενικής ανάγκης για οριζόντιες αυξήσεις των μισθών.

Συγκεκριμένα με το άρθρο 11, θεσπίζεται η χορήγηση ειδικής αμοιβής, η οποία συνδέεται με την αξιολόγηση της θέσης εργασίας (Θ.Ε) που κατέχουν οι υπάλληλοι και την κατάταξη αυτής σε Βαθμό Θέσης Εργασίας (Β.Θ.Ε). Με το ίδιο άρθρο ορίζονται οι προϋποθέσεις χορήγησης ειδικής αμοιβής, οι βαθμοί θέσης εργασίας και η ειδική αμοιβή που αντιστοιχεί σε κάθε βαθμό. Επίσης, τίθεται ως προϋπόθεση αυστηρή ρήτρα για τη συμμετοχή του υπαλλήλου στην αξιολόγηση.

Με άλλα λόγια, προκειμένου ένας εργαζόμενος στο δημόσιο τομέα να έχει ελπίδα αύξησης του μισθού του (η οποία είναι ανάγκη ανελαστική και οριζόντια για όλους τους μισθωτούς), θα χρειαστεί γι’ αυτό να δουλέψει πολύ περισσότερο και με πολύ σκληρότερους όρους. Θα χρειαστεί επίσης να επιλεγεί μεταξύ άλλων, ομότιμων συναδέλφων του, για να τοποθετηθεί σε αυτή την καλύτερα αμειβόμενη οργανική θέση, πράγμα που ολοφάνερα οδηγεί σε ανταγωνισμό μεταξύ των εργαζόμενων και απόλυτη υποταγή στους προϊστάμενους που θα επιλέξουν κάποιους μεταξύ των υπόλοιπων.

Οι κανόνες των κανιβαλικών τηλεοπτικών ριάλιτι μεταφέρονται ολοταχώς στον τρόπο οργάνωσης και παροχής της εργασίας και στο δημόσιο, προοιωνίζοντας ένα οργουελικό μέλλον αλληλοσπαραγμού μεταξύ κακοπληρωμένων υπαλλήλων που θα πρέπει να εξασφαλίσουν πάση θυσία την εύνοια των προϊστάμενων τους και να στραγγίξουν κάθε ρανίδα ζωής για να μπορέσουν να βελτιώσουν τις αποδοχές τους.

Ήδη, στην ΑΑΔΕ, οι εργαζόμενοι και οι συνδικαλιστικοί εκπρόσωποί τους καταγγέλλουν τις ασφυκτικές και απαξιωτικές συνθήκες κάτω από τις οποίες καλούνται καθημερινά να εργαστούν. Η αιτιολογική έκθεση δεν κρύβει την ικανοποίηση της για το γεγονός ότι το νέο μισθολόγιο της ΑΑΔΕ διαμορφώθηκε σύμφωνα με τις υποδείξεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, με τη θέσπιση του οποίου γίνεται ακόμα ένα βήμα προς τη μετάλλαξη των σχέσεων εργασίας από εξαρτημένη σε έργου.

Το εργατικό κίνημα πρέπει να στρέψει την προσοχή του στα νομοσχέδια αυτά που με το τυράκι των πρόσθετων αμοιβών κρύβουν τη φάκα των αντεργατικών στρατηγικών σχεδιασμών που μεθοδεύονται για το σύνολο των εργαζομένων του δημοσίου και ιδιωτικού τομέα.

ΜΑΧΟΜΕΝΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ




Δίνουμε τέλος στην οπισθοχώρηση και στην οπισθοδρόμηση
Εμπρός για Νικηφόρες Εργατικές Μάχες


Το Σαββατοκύριακο 4 και 5 Φεβρουαρίου 2023 πραγματοποιείται το 32ο Συνέδριο του Εργατοϋπαλληλικού Κέντρου Αθήνας (ΕΚΑ) – της μεγαλύτερης συνδικαλιστικής οργάνωσης της χώρας. Η Μαχόμενη Εργατική Κίνηση στηρίζει και συμμετέχει στο ψηφοδέλτιο της Αγωνιστικής Ταξικής Ενότητας–ΕΚΑ. Με προκήρυξή της αναφέρει:

Η παρακμή του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού δημιουργεί διαρκώς νέα επεισόδια κρίσεων, τα οποία παίρνοντας τη μία ή την άλλη μορφή, σε οικολογικό–υγειονομικό, οικονομικό, κοινωνικό, πολιτικό επίπεδο, φέρνουν την ανθρωπότητα όλο και πιο κοντά σε μία ανεπανόρθωτη καταστροφή εν τέλει, της ίδιας της ζωής. Πληθωρισμός, ακρίβεια και ανεργία, αναμένεται τη χρονιά που μόλις ξεκίνησε να εξελιχθούν σε εφιαλτική μάστιγα για την εργατική τάξη διεθνώς, και βέβαια και στη χώρα μας.

Μέσα σε αυτές τις συνθήκες, η εγχώρια αστική τάξη βρίσκει ακλόνητο σύμμαχό της την ακροδεξιά κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, με την ανοχή της ανύπαρκτης αντιπολίτευσης ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και της φιλοκυβερνητικής, εργοδοτικής, συστημικής, συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας. Από κοινού, κυβέρνηση και αφεντικά, σε ευθυγράμμιση και υποταγμένοι στο ευρωενωσιακό αντιδραστικό στρατηγείο ακατάπαυστα μεθοδεύουν και νομοθετούν κάθε μέτρο ικανό να αποτελειώσει οτιδήποτε έχει θεσμοθετηθεί με αγώνες και αιματηρές θυσίες από την πλευρά της εργατικής τάξης, σε βάθος δεκαετιών, ακόμα και εκατονταετιών, το οποίο καταφέρνει και στέκεται ακόμα, για την ενίσχυση και την προστασία των εργαζόμενων. Κορυφαίο παράδειγμα και πλέον πρόσφατο, αποτελεί η ψήφιση τον Ιούνιο του 2021 του περιβόητου νόμου Χατζηδάκη (ν.4808/2021). Η ψήφιση του νόμου Χατζηδάκη δεν αποτελεί ορόσημο μόνο για το γεγονός των αναχρονιστικών και οπισθοδρομικών τομών που επιδιώκει να επιβάλλει στα συνδικαλιστικά δικαιώματα και στο δικαίωμα της απεργίας, στο χρόνο εργασίας και σε πλήθος άλλα ζητήματα. Αποτελεί σημείο αναφοράς επίσης, για το γεγονός ότι με την υπαναχώρηση από την προκηρυγμένη ανεξάρτητη απεργία της 3ης Ιουνίου 2021 ανέδειξε τη γύμνια και την ανεπάρκεια των γραφειοκρατικών συνδικαλιστικών ηγεσιών, οι οποίες όχι απλώς αποδεικνύονται εδώ και δέκα χρόνια κατώτερες των περιστάσεων, αλλά έχουν καταντήσει ο Εφιάλτης της εργατικής τάξης, την ώρα που μαίνεται ανελέητος και αδιάκοπος ταξικός πόλεμος. Είναι καιρός να τελειώνουμε με τις οπισθοχωρήσεις, τις ήττες, τα ξεπουλήματά τους.

Η Μαχόμενη Εργατική Κίνηση (ΜΕΚ) έχει συγκροτηθεί για να συμβάλλει με τον καθημερινό αγώνα της, ώστε οι εργαζόμενοι πρώτα απ’ όλα να απαλλαγούν από την αυταπάτη ότι υπάρχει λύση μέσα σε αυτό το σύστημα που προκαλεί την καταστροφή τους. Η λύση για την εργατική τάξη δεν μπορεί παρά να περιλαμβάνει πρώτα απ’ όλα τη ρήξη και την ανατροπή του συστήματος που γεννά την κρίση. Για να γίνει αυτό, δεν μπορεί παρά να απαιτεί την ανάληψη της εξουσίας από την ίδια την τάξη, που είναι διεθνής και παγκόσμια, από τους ίδιους τους παραγωγούς του κοινωνικού πλούτου. Η ΜΕΚ έχει συγκροτηθεί προκειμένου να συμβάλλει και να συντελέσει στις πρωτοβουλίες που πρέπει να παρθούν άμεσα, ώστε η δράση των εργατών να ξεφύγει από τα χέρια των εργοδοτικών–κυβερνητικών συνδικαλιστών, να συμβάλλει και να συντελέσει στις ενιαιομετωπικές δράσεις που θα εξασφαλίσουν την ανεξαρτησία της τάξης από το κράτος, την εργοδοσία και την υποταγή στη συνδικαλιστική γραφειοκρατία.

Να συμβάλλει και να συντελέσει ώστε να ξεπεραστεί το όριο των οικονομικών αιτημάτων και διεκδικήσεων, τα οποία καθηλώνουν τους εργαζόμενους στο ζυγό της αστικής εξουσίας και τους οδηγούν σε αδιέξοδο, καθώς υιοθετούν αναποτελεσματικό σχέδιο δράσης, που δημιουργεί κλίμα απογοήτευσης και αποστράτευσης.

Ζούμε σε ένα κόσμο που η διαρκώς επιδεινούμενη κρίση και παρακμή του παγκόσμιου καπιταλισμού -πληθωρισμός, ύφεση, ανεργία, χρεοκοπίες, οικολογική καταστροφή, Πόλεμος- βάζουν στην ημερήσια διάταξη την πάλη για κομμουνιστική επανάσταση, σαν την μόνη ρεαλιστική διέξοδο της κοινωνίας. Η πάλη για ανατροπή της κυβέρνησης και για εργατική εξουσία είναι ένα άμεσο και επιτακτικό καθήκον. Αυτό όμως δεν μπορεί να αποτελεί ένα απλό προπαγανδιστικό σλόγκαν, αλλά πρέπει να μετατραπεί σε σχέδιο δράσης για όλη την τάξη. Είναι επιτακτικό καθήκον, η σύνδεση κάθε μικρού ή μεγάλου αιτήματος με την αναγκαιότητα της ανατροπής του καπιταλισμού. Έτσι και αλλιώς ο καπιταλισμός στην κρίση του αδυνατεί να ικανοποιεί οτιδήποτε.

Στις παρούσες συνθήκες της καπιταλιστικής κρίσης, οι όποιες επιμέρους επιτυχίες μπορεί να είναι παράγωγο της επαναστατικής πάλης, η οποία προχωρώντας με τη δράση της για την ικανοποίηση του άμεσου αιτήματος, θέτει το ζήτημα της εργατικής εξουσίας. Αυτή η πάλη, είναι που διαπαιδαγωγεί ταυτόχρονα την εργατική τάξη στα επαναστατικά της καθήκοντα. Η εργατική τάξη καλείται εδώ και τώρα, να παλέψει για την οργάνωση της Γενικής Πολιτικής Απεργίας, για την ανατροπή της κυβέρνησης και κάθε αστικής κυβέρνησης, με προοπτική την εργατική εξουσία, διεκδικώντας:Αυξήσεις των μισθών και συντάξεων πάνω από τον πληθωρισμό. Αυτόματη τιμαριθμική αναπροσαρμογή (ATA).
Ενάντια στο κλείσιμο των εργοστασίων και την ανεργία, έλεγχο στα βιβλία των επιχειρήσεων που επικαλούμενες την κρίση κάνουν μαζικές απολύσεις, κλείνουν ή μεταφέρουν τις παραγωγικές τους δραστηριότητες σε άλλες χώρες. Εθνικοποίηση χωρίς αποζημίωση και λειτουργία τους κάτω από εργατικό έλεγχο. Κατάσχεση των προσωπικών περιουσιακών στοιχείων των καπιταλιστών που ενώ παίρνουν τα γνωστά θαλασσοδάνεια χρεοκοπούν και κλείνουν τις επιχειρήσεις.
Για την ανεργία: Κανένας άνεργος – Αξιοποίηση της σύγχρονης τεχνολογίας και της Τεχνητής Νοημοσύνης προς όφελος των εργαζόμενων, για τη μείωση του χρόνου εργασίας, χωρίς ελάττωση μισθού και διατήρηση των δικαιωμάτων. Λιγότερη δουλειά – Δουλειά για όλους.
Κατάργηση του νόμου Χατζηδάκη και όλων των αντεργατικών νόμων που μετατρέπουν την εργασία σε κάτεργο.
Κατάργηση κάθε διάκρισης στις αμοιβές και στα δικαιώματα των εργαζόμενων, βάσει φύλου ή καταγωγής. Πλήρης κοινωνική ένταξη των μεταναστών και προσφύγων, με όλα τα δικαιώματα.
Κρατικό πρόγραμμα προμήθειας με φθηνά βιομηχανικά είδη και λιπάσματα στους αγρότες, έναντι φθηνών αγροτικών προϊόντων με ικανοποιητικές τιμές για τους παραγωγούς.
Οργάνωση της εγχώριας παραγωγής με στόχο την κάλυψη των διατροφικών αναγκών του λαού, τη διατροφική αυτάρκεια και την προστασία από την επισιτιστική κρίση, με βάση τον μικρομεσαίο αγρότη και όχι τα συμφέροντα των πολυεθνικών αγροτοβιομηχανικών μονοπωλίων.
Εθνικοποίηση χωρίς αποζημίωση των μεγάλων αλυσίδων σούπερ μάρκετ, ντόπιων και πολυεθνικών.
Κατάργηση του Χρηματιστηρίου Ενέργειας – Απαλλοτρίωση χωρίς αποζημίωση των παρόχων ενέργειας. Αντιμετώπιση της ηλεκτρικής ενέργειας ως κοινωνικού αγαθού και όχι ως εμπορεύματος. Ακριβό ρεύμα σημαίνει την καταστροφή και χρεοκοπία οποιασδήποτε βιομηχανικής δραστηριότητας αυξάνοντας ακόμα περισσότερα την ανεργία.
Μονομερής ΔΙΑΓΡΑΦΗ ΤΟΥ ΧΡΕΟΥΣ στους διεθνείς τοκογλύφους.
Άμεση εθνικοποίηση χωρίς αποζημίωση και κάτω από εργατικό έλεγχο όλων των πιστωτικών ιδρυμάτων, τραπεζών και ασφαλιστικών ιδρυμάτων.
Παιδεία – Υγεία – Ενέργεια – Νερό – Συγκοινωνίες: Κοινωνικά αγαθά και όχι εμπορεύματα για τους κερδοσκόπους.
Καθολική, Δημόσια και Δωρεάν Εκπαίδευση και Υγεία για όλο τον λαό. Απεξάρτηση των κρατικών λειτουργιών από τη διείσδυση του ιδιωτικού τομέα και των ιδιωτικοοικονομικών συστημάτων διοίκησης.
Απαλλοτρίωση όλης της μοναστηριακής και εκκλησιαστικής μεγάλης περιουσίας και των τσιφλικιών. Πλήρης διαχωρισμός της εκκλησίας από το κράτος.
Άμεση διάλυση των κατασταλτικών μηχανισμών, των MAT και των ομάδων ΔEΛTA. Κατάργηση των ειδικών δικαστηρίων και των αντιδημοκρατικών τρομονόμων.
Άμεση απεμπλοκή της χώρας από τα ιμπεριαλιστικά σχέδια ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ – Καμία στήριξη στο ναζιστικό καθεστώς του Ζελένσκι.

Η Μαχόμενη Εργατική Κίνηση αγωνίζεται για ένα αντιγραφειοκρατικό συνδικαλισμό ανεξάρτητο από κυβέρνηση, εργοδότες, με όπλο τη Γενική Πολιτική Απεργία Διαρκείας και προοπτική την Εργατική Εξουσία μέσα στο σήμερα.
Στηρίζει και συμμετέχει στο ψηφοδέλτιο της Αγωνιστικής Ταξικής Ενότητας–ΕΚΑ.

32ο Συνέδριο ΕΚΑ - Υπόλογες οι συνδικαλιστικές ηγεσίες

Να λογοδοτήσουν οι συνδικαλιστικές ηγεσίες για τις απώλειες των εργατικών δικαιωμάτων και την οπισθοχώρηση του εργατικού κινήματος – Ο παλμός από το 32ο Συνέδριου του Εργατικού Κέντρου Αθήνας

της Μαργαρίτας Κουτσανέλλου
Γ. Γραμματέως Συλλόγου Εργαζόμενων ΕΛΓΟ-ΔΗΜΗΤΡΑ 
Σύνεδρος στο 32ο Συνέδριο του ΕΚΑ

To 32o Συνέδριο του Εργατικού Κέντρου Αθήνας βρίσκεται σε εξέλιξη από τις 4 Φεβρουαρίου και καταλήγει στην ανάδειξη νέας διοίκησης με τη ψηφοφορία που θα διεξαχθεί το Σαββατοκύριακο 11-12 Φεβρουαρίου στην έδρα του ΕΚΑ (3ης Σεπτεμβρίου 48 και Μάρνη). Όπως ήταν αναμενόμενο, τον τόνο στο συνέδριο, εκτός από τα τρέχοντα καυτά εργατικά θέματα για την ακρίβεια και τον πόλεμο, δίνει και το ζήτημα του νόμου Χατζηδάκη και της στάσης που κρατά η ηγεσία του Εργατικού Κέντρου Αθήνας στο θέμα της εφαρμογής του. Το κείμενο που ακολουθεί, αφορά την παρέμβασή μου ως σύνεδρος και είναι η ομιλία που εκφώνησα, έχοντας ως αφόρμηση, τη διελκυστίνδα που έλαβε χώρα στη φάση της νομιμοποίησης των συνέδρων μεταξύ της Αγωνιστικής Ταξικής Ενότητας και του εκπροσώπου της στο Διοικητικό Συμβούλιο του ΕΚΑ, Σταύρου Μανίκα, με την πλειοψηφίσασα (και με τη συμφωνία των δυνάμεων της ΔΑΣ-ΠΑΜΕ) γραμμή, η οποία νομιμοποίησε τους συνέδρους από τα σωματεία που διεξήγαγαν ηλεκτρονικές ψηφοφορίες, σε εφαρμογή του νόμου Χατζηδάκη.

Στη φάση αυτή (της νομιμοποίησης), είχα ήδη ζητήσει το λόγο για να επισημάνω ότι η νομιμοποίηση των συνέδρων από τη ΔΑΣ-ΠΑΜΕ, όχι μόνο δεν συνάδει με τον στόχο της κατάργησης/ανατροπής του νόμου Χατζηδάκη, αλλά δεν συνάδει ούτε καν με τη γραμμή που έχει η παράταξη «να μείνει ο νόμος στα χαρτιά». Παρότρυνα δε τους συνέδρους (μαζί με τους συνέδρους της ΑΤΕ-ΕΚΑ και της ΜΑΧΗΣ), να μην παρεκκλίνουν έστω από αυτή τη γραμμή με την οποία προσωπικά διαφωνώ, δηλαδή να «αφήσουν το νόμο στα χαρτιά» και να μη νομιμοποιήσουν το νόμο Χατζηδάκη στις διαδικασίες του συνεδρίου.

Δύο μέλη της Διοίκησης του ΕΚΑ, προερχόμενα από την παράταξη της ΔΑΣ – ΠΑΜΕ (Ν. Μαυροκέφαλος, Αλλ. Περράκης) ανέλαβαν να αιτιολογήσουν και να υπερασπιστούν την επιλογή τους αυτή. Για την ιστορία, να αναφέρω ότι η ηγεσία του ΕΚΑ δεν δέχτηκε να παραπέμψει το ζήτημα προς ψηφοφορία στο σώμα και επέλεξε να κρατήσει την απόφαση υπό τον έλεγχό της. Η ομιλία που ακολουθεί πήρε το νήμα από αυτές τις τοποθετήσεις τους. Εκφωνήθηκε στις 4 Φεβρουαρίου, στην αίθουσα του ξενοδοχείου WYNDHAM GRAND, ενώπιον των συνέδρων:


«Συνάδελφοι, Συναδέλφισες,

Ο συνάδελφος Μαυροκέφαλος επιδίωξε να παρουσιάσει την τοποθέτησή μου στην έναρξη του συνεδρίου για το θέμα της νομιμοποίησης των συνέδρων με ηλεκτρονική ψηφοφορία, ως υποτίμηση των εργατικών αγώνων που έφεραν νίκες στους χώρους του, ως μομφή και αμφισβήτησή τους. Είναι ανάγκη να τον διορθώσω. Δεν κατάλαβε καλά.

Η τοποθέτησή μου είναι μομφή στις ηγεσίες. Είναι μομφή προς τον εργοδοτικό / κυβερνητικό συνδικαλισμό και τη γραφειοκρατία. Αυτές οι ηγεσίες είναι που έχουν ρίξει την εργατική τάξη στο καναβάτσο και τρώει μπουνίδια(!) εδώ και δώδεκα χρόνια.

Στο μεγάλο κάδρο, το εργατικό κίνημα οπισθοχωρεί. Τα εργατικά δικαιώματα οπισθοδρομούν. Η εργατική τάξη δέχεται διαρκή επίθεση από το κεφάλαιο. Δίπλα του ή για την ακρίβεια από κάτω του, το κεφάλαιο έχει το Κράτος, την Κυβέρνηση, τις Δυνάμεις Καταστολής. Ποια απάντηση έδωσαν αυτές οι ηγεσίες σε αυτή την επίθεση; Σε ποια κατάσταση βρίσκεται η εργατική τάξη σήμερα; Ποιος την οδήγησε σε αυτή; Μήπως θα πέσει τελικά η μομφή στους εργαζόμενους που δεν καταλαβαίνουν; Στην αλλοτριωμένη τους συνείδηση μήπως;

Εδώ μόλις πριν λίγο ακούσαμε την παραδοχή της ήττας. Της πολιτικής ήττας. Από το στόμα του συναδέλφου Περράκη. Γιατί αν σε ένα σωματείο κατάφεραν να κάνουν το νόμο Χατζηδάκη πέρα, στα υπόλοιπα αυτό δεν έγινε. «Τι να πεις στο Σωματείο τάδε; Να μη βάλει ηλεκτρονική κάλπη; Δεν θα μπορεί να υπογράψει ΣΣΕ.»…

Υπάρχει απάντηση συνάδελφε. Καλείς τους εργάτες και τα σωματεία να ρίξουν το νόμο!

Τίποτα απ’ όσα βάζουμε στο σημερινό συνέδριο ως διεκδικήσεις δεν μπορεί να ικανοποιηθεί όσο κυβερνά το there is no alternative. Με αυτή τη γραμμή πρέπει να συγκρουστεί το συνδικαλιστικό κίνημα. Και αυτή η γραμμή είναι πολιτική. Και είναι στα χέρια της αστικής εξουσίας.

Λέμε για συλλογικές συμβάσεις, λέμε για ακρίβεια, για ευέλικτες σχέσεις εργασίας κ.λπ. Με όλα τα βάζουμε και καλά κάνουμε. Μόνο που δεν έχουμε τον εργοδότη μας μόνο του απέναντι σε αυτά. Έχουμε το Κράτος, έχουμε την Κυβέρνηση, την Ευρωπαϊκή Ένωση, το ΔΝΤ, την ΕΚΤ, τον ΟΟΣΑ. Πρέπει να τα διεκδικήσουμε όλα και πάνω απ’ όλα πρέπει να διεκδικήσουμε την εξουσία, για να έχουμε «alternative». Πρέπει να ρίξουμε τους νόμους και αυτούς που τους θεσπίζουν.

Βρισκόμαστε σε μια διαρκή έκπτωση που πλέον ακουμπά τη ζωή μας. Πρώτα η πανδημία, πλέον και ο πόλεμος. Ο πόλεμος είναι ο καιρός των επαναστάσεων, θυμίζω σε όλους.

Στην ταξική πάλη, η οποία ουδέποτε έληξε, όπως ουδέποτε η Ιστορία έφτασε στο τέλος της, όπως προσπάθησαν να μας πείσουν λίγες δεκαετίες πριν, η οπισθοχώρησή μας είναι η προέλασή τους. Και το ερώτημα είναι σε ποιους χρεώνεται η οπισθοχώρηση.

Την τιμή των εργαζόμενων την κρατούν ψηλά οι ίδιοι οι εργαζόμενοι. Δεν αντιστοιχεί τέτοια τιμή στις ηγεσίες. Οι αγώνες των εργαζόμενων είναι αγώνες της βάσης. Το θέμα είναι οι γραμμές που βγάζουν οι ηγεσίες. Αυτές έχουν πρόβλημα. Σε αυτές ασκούμε κριτική. Αυτές οδηγούν σε αλλεπάλληλες ήττες. Αυτές είναι σε λάθος κατεύθυνση. Και αυτό αποδεικνύεται από το γενικό άθροισμα στην κατάσταση που βρίσκεται η εργατική τάξη σήμερα.

Ήττα – Ήττα – Ήττα. Στο πολιτικό επίπεδο. Μην κρύβεστε συνάδελφοι των ηγεσιών πίσω από τις νίκες που έφεραν οι απλοί εργαζόμενοι αγωνιστές στους διάφορους χώρους εργασίας. Δεν είναι δικές σας.Εσείς πρέπει να μας πείτε πού πήγε το 8ωρο και πού ήσαστε εσείς.
Τι σχέδιο αγώνα καταστρώσατε;
Ποιες μορφές πάλης προκρίνατε;
Εσείς πρέπει να μας πείτε πού πήγε ο μισθός μας.
Πού πήγε η σταθερή και μόνιμη εργασία.
Πού πήγε η προστασία από τις απολύσεις.
Πού πήγε η απεργιακή περιφρούρηση.

Σε πόσες περιπτώσεις τα σωματεία θα σπάσουν αυτούς τους νόμους; Να σας θυμίσω ότι λίγες ώρες πριν δεν τον σπάσαμε το νόμο. Τον αποδέχθηκε η ηγεσία του ΕΚΑ γιατί…. there was no alternative. Δεν υπήρχε εναλλακτική.

Δεν κρατώ, ούτε διαθέτω κανένα αγωνιστόμετρο για να μετρήσω κάποιον, από όλους που είναι σήμερα εδώ. Για να τον βγάλω πολύ ή λίγο. Έχω άποψη όμως για τη γραμμή, την πολιτική, τη στρατηγική.

Είναι λάθος! Και μάλιστα μοιραίο.

Και είμαστε σήμερα εδώ και μετράμε πληγές. Μετράμε απογοητευμένους, που δεν βλέπουν εναλλακτική. Δεν μας αξίζουν οι πληγές. Δεν τις θέλουμε. Και είμαστε εμείς αυτοί που θα το αλλάξουν αυτό.

Θα κλείσω την παρέμβασή μου με τον επίλογο της προκήρυξης που λίγο νωρίτερα μοίρασα:

«Στις παρούσες συνθήκες της καπιταλιστικής κρίσης, οι όποιες επιμέρους επιτυχίες μπορεί να είναι παράγωγο της επαναστατικής πάλης, η οποία προχωρώντας με τη δράση της για την ικανοποίηση του άμεσου αιτήματος, θέτει το ζήτημα της εργατικής εξουσίας. Αυτή η πάλη, είναι που διαπαιδαγωγεί ταυτόχρονα την εργατική τάξη στα επαναστατικά της καθήκοντα. Η εργατική τάξη καλείται εδώ και τώρα, να παλέψει για την οργάνωση της Γενικής Πολιτικής Απεργίας, για την ανατροπή της κυβέρνησης και κάθε αστικής κυβέρνησης, με προοπτική την εργατική εξουσία, διεκδικώντας:


Ανακοίνωση της Μαχόμενης Εργατικής Κίνησης για το 32ο Συνέδριο του ΕΚΑ

Σκέψεις και προβληματισμοί για τα καθήκοντα του ανεξάρτητου ταξικού συνδικαλισμού στο πλαίσιο λειτουργίας του ΕΚΑ

Το 32ο Συνέδριο του EKA, του μεγαλύτερου Εργατικού Κέντρου της χώρας, ολοκληρώθηκε το Σαββατοκύριακο 11–12 Φεβρουαρίου με την εκλογική διαδικασία για την ανάδειξη της νέας διοίκησης, η οποία θα αναλάβει για την επόμενη τριετία μέσα σε συνθήκες διαρκούς ταξικής πόλωσης και εντεινόμενης πολιτικής και οικονομικής κρίσης, να καθοδηγήσει και να οργανώσει εκατομμύρια εργαζόμενους.

Μεταξύ των στοιχείων που αποδίδουν τον τόνο αυτού του Συνεδρίου, οφείλει καθένας να μην παραλείψει τα εξής γεγονότα:Τη νομιμοποίηση στην πράξη του νόμου Χατζηδάκη από το σύνολο των παρατάξεων, της ΔΑΣ (ΠΑΜΕ) συμπεριλαμβανομένης, και παρά τις διακηρυκτικές κορόνες τού ψηφίσματος της τελευταίας ημέρας.
Με εξαίρεση την ΑΤΕ-ΕΚΑ–ΜΑΧΗ, την πρώτη ημέρα του Συνεδρίου, οι ηλεκτρονικές ψηφοφορίες του νόμου Χατζηδάκη σε διάφορα σωματεία, νομιμοποιήθηκαν από τις παρατάξεις ΠΑΣΚΕ, ΕΑΚ, ΕΜΕΙΣ-ΑΡΚΙ, ΔΑΚΕ Ενότητα, κάτι το οποίο δεν μας εκπλήσσει. Δυστυχώς όμως, σε αυτή τη νομιμοποίηση του κατάπτυστου νόμου, έδωσε τη στήριξή της η ΔΑΣ (ΠΑΜΕ) και μάλιστα με φτηνές δικαιολογίες από τους εκπροσώπους της στη Διοίκηση του συνδικαλιστικού φορέα. Οι ανεπαρκείς και κατώτερες των περιστάσεων εξηγήσεις των εκπροσώπων της ΔΑΣ για να δικαιολογήσουν τη χονδροειδή κωλοτούμπα τους, από ό,τι είχαν ψηφίσει στο τελευταίο ΔΣ του ΕΚΑ μαζί με την ΑΤΕ-ΕΚΑ, μέχρι το κομπρεμί στο Συνέδριο, δείχνει με τον πιο τραγικό τρόπο ότι οι ηγεσίες του θεσμικού συνδικαλισμού, την πιο κρίσιμη ώρα της ταξικής μάχης, αποδεικνύονται κατώτερες των περιστάσεων, πράγμα που εξηγεί τις αλλεπάλληλες ήττες, απώλειες και οπισθοχωρήσεις του εργατικού κινήματος.
Την απουσία της πλειοψηφίας των συνέδρων των παρατάξεων ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ, η οποία δείχνει το είδος των προτεραιοτήτων που έχουν οι θιασώτες του κοινωνικού εταιρισμού. Δεν είναι τίποτα παραπάνω από τη μοιρασιά των θέσεων–«διαβατηρίων» του Εργατικού Κέντρου για κάθε είδους «αξιοποίηση» από τους συνδικαλιστές-καριέρας, με παντελή απουσία οποιουδήποτε ενδιαφέροντος να προχωρήσει το εργατικό κίνημα ένα βήμα προς τα έξω, από το βάλτο που το έχουν καθηλώσει οι καρεκλοκένταυροι της 3ης Σεπτεμβρίου σε αγαστή συνεργασία με τους καρεκλοκένταυρους λίγα στενά πιο πάνω, στην Πατησίων, της κρατικοδίαιτης ΓΣΕΕ.
Τον εξοστρακισμό οποιουδήποτε αγωνιστικού, απεργιακού σχεδιασμού από το Εργατικό Συνέδριο με παραπομπή στις ελληνικές καλένδες τού ενοχλητικού θέματος για τηδυσκίνητη σαν βραδύποδας, ηγεσία του Εργατικού Κέντρου.
Η πρόταση της ΑΤΕ-ΕΚΑ για κήρυξη απεργίας στις 22 Φλεβάρη για να υπάρξει απεργιακή κλιμάκωση, δεδομένης της απεργιακής αφλογιστίας από τη ΓΣΕΕ (η οποία δείχνει ξεκάθαρα ότι η μεγαλειώδης απεργιακή κινητοποίηση της 9ης Νοέμβρη ήταν γι’ αυτήν το σφύριγμα της λήξης και όχι της έναρξης του αγώνα), δεν βρήκε ανταπόκριση ούτε από τη ΔΑΣ-ΠΑΜΕ, η οποία πέταξε τη μπάλα με τη σειρά της, στις Ομοσπονδίες και τα συνδικάτα. Λες και το Εργατικό Κέντρο της Αθήνας είναι πολιτιστικός σύλλογος για τη διάσωση του τσάμικου και όχι συνδικαλιστική οργάνωση, η οποία καλύπτει μάλιστα τη μεγαλύτερη Περιφέρεια της χώρας με το μεγαλύτερο ενεργό εργατικό δυναμικό. Και μάλιστα, αυτή η ένοχη σιωπή του Συνεδρίου (το οποίο υποβαθμίστηκε ξανά από την απερχόμενη Διοίκηση του Εργατικού Κέντρου, σε διακοσμητικό όργανο για την έκδοση διακηρύξεων), έρχεται τη στιγμή που η Κυβέρνηση αναμένεται να ανακοινώσει το νέο κατώτατο μισθό, ο οποίος σύμφωνα με την πρόταση της ΓΣΕΕ δεν θα ξεπερνά τα 826 ευρώ μεικτά, την ώρα που θερίζει η ακρίβεια, ο πληθωρισμός και η υπερδεκαετής λιτότητα.
Την αδιανόητη, ανακόλουθη και ταξικά επιζήμια μετάγγιση δυνάμεων της ΑΤΕ-ΕΚΑ στη ρεφορμιστική κοινοβουλευτική αριστερά, στο πλαίσιο της εκλογικής συνεργασίας με τη ΜΑΧΗ, η οποία ανέδειξε εν μία νυκτί στις κορυφές του κοινού ψηφοδελτίου, συνδικαλιστή με σαφή πολιτική διασύνδεση με το ΜΕΡΑ25.


Η Μαχόμενη Εργατική Κίνηση αποτελεί ενεργό μέλος της παράταξης της ΑΤΕ-ΕΚΑ, στον σχεδιασμό και τη δράση της οποίας εισφέρει με τις δυνάμεις της τα τελευταία χρόνια, με συνέχεια και συνέπεια, ανταποκρινόμενη στο κάλεσμα αγώνα που κάνει. Η συμμετοχή αυτή βασίζεται στο ταξικό, ριζοσπαστικό, ανατρεπτικό, αντιγραφειοκρατικό, αντιρεφορμιστικό στίγμα που η παράταξη δίνει, παρά το γεγονός ότι δεν λείπουν στο εσωτερικό της διαφορετικές τάσεις και προσεγγίσεις που προσπαθούν να συνυπάρχουν πάνω σε ένα μίνιμουμ κοινών αρχών, οι οποίες φυσικά έχουν ένα όριο, που δεν είναι δυνατόν να ξεπεραστεί (όπως συμβαίνει εξάλλου, σε όλες τις συνδικαλιστικές, ακόμα και στις πολιτικές παρατάξεις). Διαφορετικά, δεν θα υπήρχαν παρατάξεις.

Η Μαχόμενη Εργατική Κίνηση δεν διεκδικεί για τον εαυτό της το παράσημο των «Ασυμβίβαστων» του εργατικού κινήματος, που απομακρύνεται για να μην «μολυνθεί» από όσους βλέπουν κάποιο συνδικαλιστικό/πολιτικό ζήτημα διαφορετικά και κάνουν διαφορετικές εκτιμήσεις για ένα θέμα. Κάτι τέτοιο θα σήμαινε απομόνωση, συνδικαλιστικό «αναχωρητισμό» και πολιτικό σεχταρισμό. Η Μαχόμενη Εργατική Κίνηση επιλέγει να βρίσκεται μέσα στο εργατικό κίνημα. Επιλέγει αταλάντευτα όμως, να δρα με τρόπο που να δυναμώνει κάθε κίνηση που συντελεί και κατευθύνεται προς την απεξάρτηση του εργατικού κινήματος από τον κυβερνητικό/εργοδοτικό, γραφειοκρατικό, συνδικαλισμό και βεβαίως και τον πολιτικό ρεφορμισμό, του οποίου είναι η θερμοκοιτίδα. Επίσης, αταλάντευτα επιλέγει να δρα για να τον αποδυναμώνει.

Κατ’ αυτήν την έννοια, έχει καθήκον να καταγγείλει και να διαχωρίσει τη θέση της και δημοσίως, από τις μειοψηφίες μέσα στην παράταξη της ΑΤΕ-ΕΚΑ, οι οποίες επέλεξαν το καθήκον που οι ταξικές δυνάμεις και οι απλοί συνδικαλιστές τους ανέθεσαν για την οργάνωση του αγώνα, να το χρησιμοποιήσουν για να παραδώσουν στις δυνάμεις του ρεφορμισμού, (οι οποίες σαφέστατα -και κανείς δεν μπορεί να παραστήσει ότι δεν καταλαβαίνει- εκπροσωπούνται από το κόμμα του ΜΕΡΑ25), περίοπτη θέση για το στέλεχός τους στο κοινό ψηφοδέλτιο της παράταξης με τη ΜΑΧΗ, υπερσκελίζοντας ιστορικά στελέχη της παράταξης της ΑΤΕ-ΕΚΑ, και παίρνοντας σειρά προτεραιότητας, η οποία αναμένεται να το οδηγήσει και σε θήτευση στο Διοικητικό Συμβούλιο του Εργατικού Κέντρου.

Ο «ανεξάρτητος» Πρόεδρος του Σωματείου της e-food Aττικής, ο οποίος κατέστη Πρόεδρος του Σωματείου, ακριβώς λόγω της «ανεξαρτησίας» του, όπως πληροφορηθήκαμε λίγες ώρες πριν την έναρξη της εκλογικής διαδικασίας στο ΕΚΑ στις 11 και 12 Φεβρουαρίου, είναι μέλος της ΚΕ του ΜΕΡΑ25. Αυτή ακριβώς η πληροφορία προκάλεσε την άμεση αντίδραση του μέλους της ΜΕΚ, Γ. Γραμματέως του Συλλόγου Εργαζόμενων ΕΛΓΟ ΔΗΜΗΤΡΑ, τόσο κατ’ ιδίαν, όσο και δημοσίως (15/2/2023, Αίθουσα ΕΣΗΕΑ). Σήμερα, την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές (σε εκτέλεση σχετικής απόφασης των οργάνων της ΜΕΚ), ο Πρόεδρος του Σωματείου της e-food Αττικής, είναι επισήμως υποψήφιος στις βουλευτικές εκλογές με το ψηφοδέλτιο του ΜΕΡΑ25.

Η Μαχόμενη Εργατική Κίνηση αντιλαμβάνεται τον εαυτό της στο πλαίσιο της ΑΤΕ-ΕΚΑ, ως ένα στοιχείο το οποίο εκτός από τη μάχη (μαζί με την παράταξη) προς το εξωτερικό αντιδραστικό περιβάλλον -κάτι το οποίο μέχρι σήμερα η παράταξη το έχει πράξει με συνέπεια και αρκετή επιτυχία- θα δίνει και τη μάχη για να μη διευκολύνονται οι διάφοροι κοντόφθαλμοι πολιτικοσυνδικαλιστικοί παραγοντίστικοι σχεδιασμοί, οι οποίοι στην προσπάθεια να ανεβούν στο βήμα πολυπληθών ακροατηρίων εκπαραθυρώνουν τις πολιτικοσυνδικαλιστικές αρχές της παράταξης για την απεξάρτηση του εργατικού κινήματος από τον κυβερνητικό/εργοδοτικό, γραφειοκρατικό, συνδικαλισμό και βεβαίως και τον πολιτικό ρεφορμισμό, αλλοιώνοντας την πραγματική βούληση των αγωνιστών που ακολουθούν και στηρίζουν την παράταξη, σπέρνοντας σύγχυση και απογοήτευση.


 

ΜΑΧΟΜΕΝΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ 

ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ 2023

Η παρακμή του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού δημιουργεί διαρκώς νέα επεισόδια κρίσεων, τα οποία παίρνοντας τη μία ή την άλλη μορφή, σε υγειονομικό, οικονομικό, κοινωνικό, πολιτικό επίπεδο, φέρνουν την ανθρωπότητα όλο και πιο κοντά σε μία ανεπανόρθωτη καταστροφή εν τέλει, της ίδιας της ζωής. Πληθωρισμός, ακρίβεια και ανεργία, αναμένεται τη χρονιά που μόλις ξεκίνησε να εξελιχθούν σε εφιαλτική μάστιγα για την εργατική τάξη διεθνώς, και βέβαια και στη χώρα μας.

Μέσα σε αυτές τις συνθήκες, η εγχώρια αστική τάξη βρίσκει ακλόνητο σύμμαχό της την ακροδεξιά κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, με την ανοχή της ανύπαρκτης αντιπολίτευσης  ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και της φιλοκυβερνητικής, εργοδοτικής, συστημικής, συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας.  Από κοινού, κυβέρνηση και αφεντικά ακατάπαυστα μεθοδεύουν και νομοθετούν κάθε μέτρο ικανό να αποτελειώσει οτιδήποτε έχει θεσμοθετηθεί με αγώνες και αιματηρές θυσίες από την πλευρά της εργατικής τάξης, σε βάθος δεκαετιών, ακόμα και εκατονταετιών, το οποίο καταφέρνει και στέκεται ακόμα, για την ενίσχυση και την προστασία των εργαζόμενων. Οτιδήποτε αφορά εργατικό και συνδικαλιστικό δικαίωμα στοχοποιείται από τα αφεντικά και τους θεσμικούς υποτακτικούς τους – νομοθετική, εκτελεστική και δικαστική ακόμα εξουσία - προκειμένου να διασφαλίσουν ότι στην αξεπέραστη κρίση που το καπιταλιστικό σύστημα και η αστική εξουσία διέρχονται, τα θύματα – οι εργαζόμενοι κάθε είδους και κατηγορίας και η εργατική τάξη γενικά (ντόπιοι και μετανάστες) – θα παραμείνουν θύματα για να θυσιαστούν στο βωμό του κέρδους (τους). Κορυφαίο παράδειγμα και πλέον πρόσφατο, αποτελεί η ψήφιση τον Ιούνιο του 2021 του περιβόητου νόμου Χατζηδάκη (ν.4808/2021). Η ψήφιση του νόμου Χατζηδάκη δεν αποτελεί ορόσημο μόνο για το γεγονός των αναχρονιστικών και οπισθοδρομικών τομών που επιδιώκει να επιβάλλει στα συνδικαλιστικά δικαιώματα και στο δικαίωμα της απεργίας, στο χρόνο εργασίας και σε πλήθος άλλα ζητήματα. Αποτελεί σημείο αναφοράς επίσης, για το γεγονός ότι με την υπαναχώρηση από την προκηρυγμένη ανεξάρτητη απεργία της 3ης Ιουνίου ανέδειξε τη γύμνια και την ανεπάρκεια των γραφειοκρατικών συνδικαλιστικών ηγεσιών,  οι οποίες όχι απλώς αποδεικνύονται εδώ και δέκα χρόνια κατώτερες των περιστάσεων, αλλά έχουν καταντήσει ο Εφιάλτης της εργατικής τάξης, την ώρα που μαίνεται ανελέητος και αδιάκοπος ταξικός πόλεμος. Μετά την κολοτούμπα με τη ματαίωση της απεργίας της 3ης Ιουνίου, για να μην αποσπαστεί από το άρμα της ΓΣΕΕ, το ΠΑΜΕ επιστέγασε αυτή την αδιέξοδη στρατηγική με την παρότρυνση, να αντιμετωπίσουν τα σωματεία το νόμο-οδοστρωτήρα αφήνοντας τον στα χαρτιά.  Αυτή η αντιφατική θέση αμέσως προκάλεσε την αντίδραση των ταξικών συνδικαλιστικών και εργατικών δυνάμεων, οι οποίες δεν επέτρεψαν την επικράτηση αυτής της απαράδεκτης γραμμής αμαχητί παράδοσης. Η κατάργηση του νόμου Χατζηδάκη έχει αγκαλιαστεί από την εργατική τάξη και τα ταξικά σωματεία ως στόχος και  με αυτά ως δεδομένα, το ερώτημα που μπαίνει επειγόντως και επιτακτικά, είναι ποια πρέπει να είναι η ανεξάρτητη απάντηση της εργατικής τάξης και με ποιο τρόπο θα τη δώσει.

 

Η Μαχόμενη Εργατική Κίνηση έχει συγκροτηθεί για να συμβάλλει με τον καθημερινό αγώνα της, ώστε οι εργαζόμενοι πρώτα απ’ όλα να απαλλαγούν από την αυταπάτη ότι υπάρχει λύση μέσα σε αυτό το σύστημα που προκαλεί την καταστροφή τους. Η λύση για την εργατική τάξη δεν μπορεί παρά να περιλαμβάνει πρώτα απ’ όλα τη ρήξη και την ανατροπή του συστήματος που γεννά την κρίση. Για να γίνει αυτό, δεν μπορεί παρά να απαιτεί την ανάληψη της εξουσίας από την ίδια την τάξη, που είναι διεθνής και παγκόσμια, από τους ίδιους τους παραγωγούς του κοινωνικού πλούτου.  Η ΜΕΚ έχει συγκροτηθεί προκειμένου να συμβάλλει και να συντελέσει στις πρωτοβουλίες που πρέπει να παρθούν άμεσα, ώστε η δράση των εργατών να ξεφύγει από τα χέρια των εργοδοτικών – κυβερνητικών συνδικαλιστών, να συμβάλλει και να συντελέσει στις ενιαιομετωπικές δράσεις που θα εξασφαλίσουν την ανεξαρτησία της τάξης από το κράτος, την εργοδοσία και την υποταγή στη συνδικαλιστική γραφειοκρατία.

Να συμβάλλει και να συντελέσει ώστε να ξεπεραστεί το όριο των οικονομικών αιτημάτων και διεκδικήσεων, τα οποία καθηλώνουν τους εργαζόμενους στο ζυγό της αστικής εξουσίας και τους οδηγούν σε αδιέξοδο, καθώς υιοθετούν αναποτελεσματικό σχέδιο δράσης, που δημιουργεί κλίμα απογοήτευσης και αποστράτευσης.

Ζούμε σε ένα κόσμο που η διαρκώς επιδεινούμενη κρίση και παρακμή του παγκόσμιου καπιταλισμού -πληθωρισμός, ύφεση, ανεργία, χρεοκοπίες, οικολογική καταστροφή, Πόλεμος- βάζουν στην ημερήσια διάταξη την πάλη για κομμουνιστική επανάσταση, σαν την μόνη  ρεαλιστική διέξοδο της κοινωνίας. Η πάλη για ανατροπή της κυβέρνησης και για εργατική εξουσία είναι ένα άμεσο και επιτακτικό καθήκον. Αυτό όμως δεν μπορεί να αποτελεί ένα απλό προπαγανδιστικό σλόγκαν, αλλά πρέπει να μετατραπεί σε σχέδιο δράσης για όλη την τάξη. Είναι επιτακτικό καθήκον, η σύνδεση κάθε μικρού ή μεγάλου αιτήματος με την αναγκαιότητα της ανατροπής του καπιταλισμού. Έτσι και αλλιώς ο καπιταλισμός στην κρίση του αδυνατεί να ικανοποιεί οτιδήποτε.

Στις παρούσες συνθήκες της καπιταλιστικής κρίσης, οι όποιες επιμέρους επιτυχίες μπορεί να είναι παράγωγο της επαναστατικής πάλης, η οποία προχωρώντας με τη δράση της για την ικανοποίηση του άμεσου αιτήματος, θέτει το ζήτημα της εργατικής εξουσίας. Αυτή η πάλη, είναι που διαπαιδαγωγεί ταυτόχρονα την εργατική τάξη στα επαναστατικά της καθήκοντα. Η εργατική τάξη καλείται εδώ και τώρα, να παλέψει για την οργάνωση της Γενικής Πολιτικής Απεργίας, για την ανατροπή της κυβέρνησης και κάθε αστικής κυβέρνησης, με προοπτική την εργατική εξουσία, διεκδικώντας:

 

·       Ενάντια στην ακρίβεια που συνθλίβει το λαϊκό και εργατικό εισόδημα και κάνει αφόρητη τη ζωή ιδίως των χαμηλοσυνταξιούχων, να χτυπηθεί το καπιταλιστικό κέρδος των μεσαζόντων στα αγροτικά προϊόντα και τα είδη πρώτης ανάγκης.

·       Αυξήσεις των μισθών και συντάξεων  πάνω από τον πληθωρισμό. Αυτόματη τιμαριθμική αναπροσαρμογή  (ATA).

·       Ενάντια στο κλείσιμο των εργοστασίων και την ανεργία, έλεγχο στα βιβλία των επιχειρήσεων που επικαλούμενες την κρίση κάνουν μαζικές απολύσεις, κλείνουν ή μεταφέρουν τις παραγωγικές τους δραστηριότητες σε άλλες χώρες. Εθνικοποίηση χωρίς αποζημίωση και λειτουργία τους κάτω από εργατικό έλεγχο. Κατάσχεση των προσωπικών περιουσιακών στοιχείων των καπιταλιστών που ενώ παίρνουν τα γνωστά θαλασσοδάνεια χρεοκοπούν και κλείνουν τις επιχειρήσεις.

·       Για την ανεργία: Κανένας άνεργος – Αξιοποίηση της σύγχρονης τεχνολογίας και της Τεχνητής Νοημοσύνης προς όφελος των εργαζόμενων, για τη μείωση του χρόνου εργασίας, χωρίς ελάττωση μισθού και διατήρηση των δικαιωμάτων. Λιγότερη δουλειά - Δουλειά για όλους.

·       Κατάργηση του νόμου Χατζηδάκη και όλων των αντεργατικών νόμων που μετατρέπουν την εργασία σε κάτεργο.

·       Κατάργηση κάθε διάκρισης στις αμοιβές και στα δικαιώματα των εργαζόμενων, βάσει φύλου ή καταγωγής. Πλήρης κοινωνική ένταξη των μεταναστών και προσφύγων, με όλα τα δικαιώματα.

·       Κρατικό πρόγραμμα προμήθειας με φθηνά βιομηχανικά είδη και λιπάσματα στους αγρότες,  έναντι φθηνών αγροτικών προϊόντων με ικανοποιητικές τιμές για τους παραγωγούς.

·       Οργάνωση της εγχώριας παραγωγής με στόχο την κάλυψη των διατροφικών αναγκών του λαού, τη διατροφική αυτάρκεια και την προστασία από την  επισιτιστική  κρίση, με  βάση  τον  μικρομεσαίο  αγρότη  και  όχι  τα συμφέροντα των πολυεθνικών αγροτοβιομηχανικών μονοπωλίων.

·       Εθνικοποίηση χωρίς αποζημίωση των μεγάλων αλυσίδων σούπερ μάρκετ, ντόπιων και πολυεθνικών.

·       Ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις των δημοσίων επιχειρήσεων. Λειτουργία των επιχειρήσεων Κοινής Ωφέλειας κάτω από εργατικό έλεγχο και διαχείριση προς όφελος του κοινωνικού συμφέροντος και όχι με σκοπό το κέρδος (ΔΕΗ, ΕΥΔΑΠ, Συγκοινωνίες). Επανεθνικοποίηση όλων των επιχειρήσεων που ξεπουλήθηκαν χωρίς αποζημίωση στα τρωκτικά του κεφαλαίου, ντόπια και ξένα.

·       Κατάργηση του Χρηματιστήριου Ενέργειας –Απαλλοτρίωση χωρίς αποζημίωση των παρόχων ενέργειας. Αντιμετώπιση της ηλεκτρικής ενέργειας ως κοινωνικού αγαθού και όχι ως εμπορεύματος. Ακριβό ρεύμα σημαίνει την καταστροφή και χρεοκοπία οποιασδήποτε βιομηχανικής δραστηριότητας αυξάνοντας ακόμα περισσότερα την ανεργία.

·       Μονομερής ΔΙΑΓΡΑΦΗ ΤΟΥ ΧΡΕΟΥΣ στους διεθνείς τοκογλύφους

·       Άμεση εθνικοποίηση χωρίς αποζημίωση και κάτω από εργατικό έλεγχο όλων των πιστωτικών ιδρυμάτων, τραπεζών και ασφαλιστικών ιδρυμάτων.

·       Δημιουργία ενός κεντρικού τραπεζικού οργάνου που θα ελέγχει την πορεία της οικονομίας και θα παρεμβαίνει για να αντιμετωπιστεί η ύφεση, έχοντας ως αποστολή να μη χάσουν τα λεφτά τους οι μικροκαταθέτες, οι εργαζόμενοι και οι συνταξιούχοι και να προστατευθεί η στέγη από τις κατασχέσεις για τους μισθοσυντήρητους.

·       Παιδεία – Υγεία – Ενέργεια – Νερό – Συγκοινωνίες: Κοινωνικά αγαθά και όχι εμπορεύματα για τους κερδοσκόπους.

·       Καθολική, Δημόσια και Δωρεάν Εκπαίδευση και Υγεία για όλο το λαό. Απεξάρτηση των κρατικών λειτουργιών από τη διείσδυση του ιδιωτικού τομέα και των ιδιωτικοοικονομικών συστημάτων διοίκησης.

·       Απαλλοτρίωση όλης της μοναστηριακής και εκκλησιαστικής μεγάλης περιουσίας και των τσιφλικιών. Πλήρης διαχωρισμός της εκκλησίας από το κράτος.

·       Άμεση διάλυση των κατασταλτικών μηχανισμών, των MAT και των ομάδων ΔEΛTA. Κατάργηση των ειδικών δικαστηρίων και των αντιδημοκρατικών τρομονόμων.