32ο Συνέδριο ΕΚΑ - Υπόλογες οι συνδικαλιστικές ηγεσίες

Να λογοδοτήσουν οι συνδικαλιστικές ηγεσίες για τις απώλειες των εργατικών δικαιωμάτων και την οπισθοχώρηση του εργατικού κινήματος – Ο παλμός από το 32ο Συνέδριου του Εργατικού Κέντρου Αθήνας

της Μαργαρίτας Κουτσανέλλου
Γ. Γραμματέως Συλλόγου Εργαζόμενων ΕΛΓΟ-ΔΗΜΗΤΡΑ 

Σύνεδρος στο 32ο Συνέδριο του ΕΚΑ

To 32o Συνέδριο του Εργατικού Κέντρου Αθήνας βρίσκεται σε εξέλιξη από τις 4 Φεβρουαρίου και καταλήγει στην ανάδειξη νέας διοίκησης με τη ψηφοφορία που θα διεξαχθεί το Σαββατοκύριακο 11-12 Φεβρουαρίου στην έδρα του ΕΚΑ (3ης Σεπτεμβρίου 48 και Μάρνη). Όπως ήταν αναμενόμενο, τον τόνο στο συνέδριο, εκτός από τα τρέχοντα καυτά εργατικά θέματα για την ακρίβεια και τον πόλεμο, δίνει και το ζήτημα του νόμου Χατζηδάκη και της στάσης που κρατά η ηγεσία του Εργατικού Κέντρου Αθήνας στο θέμα της εφαρμογής του. Το κείμενο που ακολουθεί, αφορά την παρέμβασή μου ως σύνεδρος και είναι η ομιλία που εκφώνησα, έχοντας ως αφόρμηση, τη διελκυστίνδα που έλαβε χώρα στη φάση της νομιμοποίησης των συνέδρων μεταξύ της Αγωνιστικής Ταξικής Ενότητας και του εκπροσώπου της στο Διοικητικό Συμβούλιο του ΕΚΑ, Σταύρου Μανίκα, με την πλειοψηφίσασα (και με τη συμφωνία των δυνάμεων της ΔΑΣ-ΠΑΜΕ) γραμμή, η οποία νομιμοποίησε τους συνέδρους από τα σωματεία που διεξήγαγαν ηλεκτρονικές ψηφοφορίες, σε εφαρμογή του νόμου Χατζηδάκη.

Στη φάση αυτή (της νομιμοποίησης), είχα ήδη ζητήσει το λόγο για να επισημάνω ότι η νομιμοποίηση των συνέδρων από τη ΔΑΣ-ΠΑΜΕ, όχι μόνο δεν συνάδει με τον στόχο της κατάργησης/ανατροπής του νόμου Χατζηδάκη, αλλά δεν συνάδει ούτε καν με τη γραμμή που έχει η παράταξη «να μείνει ο νόμος στα χαρτιά». Παρότρυνα δε τους συνέδρους (μαζί με τους συνέδρους της ΑΤΕ-ΕΚΑ και της ΜΑΧΗΣ), να μην παρεκκλίνουν έστω από αυτή τη γραμμή με την οποία προσωπικά διαφωνώ, δηλαδή να «αφήσουν το νόμο στα χαρτιά» και να μη νομιμοποιήσουν το νόμο Χατζηδάκη στις διαδικασίες του συνεδρίου.

Δύο μέλη της Διοίκησης του ΕΚΑ, προερχόμενα από την παράταξη της ΔΑΣ – ΠΑΜΕ (Ν. Μαυροκέφαλος, Αλλ. Περράκης) ανέλαβαν να αιτιολογήσουν και να υπερασπιστούν την επιλογή τους αυτή. Για την ιστορία, να αναφέρω ότι η ηγεσία του ΕΚΑ δεν δέχτηκε να παραπέμψει το ζήτημα προς ψηφοφορία στο σώμα και επέλεξε να κρατήσει την απόφαση υπό τον έλεγχό της. Η ομιλία που ακολουθεί πήρε το νήμα από αυτές τις τοποθετήσεις τους. Εκφωνήθηκε στις 4 Φεβρουαρίου, στην αίθουσα του ξενοδοχείου WYNDHAM GRAND, ενώπιον των συνέδρων:


«Συνάδελφοι, Συναδέλφισες,

Ο συνάδελφος Μαυροκέφαλος επιδίωξε να παρουσιάσει την τοποθέτησή μου στην έναρξη του συνεδρίου για το θέμα της νομιμοποίησης των συνέδρων με ηλεκτρονική ψηφοφορία, ως υποτίμηση των εργατικών αγώνων που έφεραν νίκες στους χώρους του, ως μομφή και αμφισβήτησή τους. Είναι ανάγκη να τον διορθώσω. Δεν κατάλαβε καλά.

Η τοποθέτησή μου είναι μομφή στις ηγεσίες. Είναι μομφή προς τον εργοδοτικό / κυβερνητικό συνδικαλισμό και τη γραφειοκρατία. Αυτές οι ηγεσίες είναι που έχουν ρίξει την εργατική τάξη στο καναβάτσο και τρώει μπουνίδια(!) εδώ και δώδεκα χρόνια.

Στο μεγάλο κάδρο, το εργατικό κίνημα οπισθοχωρεί. Τα εργατικά δικαιώματα οπισθοδρομούν. Η εργατική τάξη δέχεται διαρκή επίθεση από το κεφάλαιο. Δίπλα του ή για την ακρίβεια από κάτω του, το κεφάλαιο έχει το Κράτος, την Κυβέρνηση, τις Δυνάμεις Καταστολής. Ποια απάντηση έδωσαν αυτές οι ηγεσίες σε αυτή την επίθεση; Σε ποια κατάσταση βρίσκεται η εργατική τάξη σήμερα; Ποιος την οδήγησε σε αυτή; Μήπως θα πέσει τελικά η μομφή στους εργαζόμενους που δεν καταλαβαίνουν; Στην αλλοτριωμένη τους συνείδηση μήπως;

Εδώ μόλις πριν λίγο ακούσαμε την παραδοχή της ήττας. Της πολιτικής ήττας. Από το στόμα του συναδέλφου Περράκη. Γιατί αν σε ένα σωματείο κατάφεραν να κάνουν το νόμο Χατζηδάκη πέρα, στα υπόλοιπα αυτό δεν έγινε. «Τι να πεις στο Σωματείο τάδε; Να μη βάλει ηλεκτρονική κάλπη; Δεν θα μπορεί να υπογράψει ΣΣΕ.»…

Υπάρχει απάντηση συνάδελφε. Καλείς τους εργάτες και τα σωματεία να ρίξουν το νόμο!

Τίποτα απ’ όσα βάζουμε στο σημερινό συνέδριο ως διεκδικήσεις δεν μπορεί να ικανοποιηθεί όσο κυβερνά το there is no alternative. Με αυτή τη γραμμή πρέπει να συγκρουστεί το συνδικαλιστικό κίνημα. Και αυτή η γραμμή είναι πολιτική. Και είναι στα χέρια της αστικής εξουσίας.

Λέμε για συλλογικές συμβάσεις, λέμε για ακρίβεια, για ευέλικτες σχέσεις εργασίας κ.λπ. Με όλα τα βάζουμε και καλά κάνουμε. Μόνο που δεν έχουμε τον εργοδότη μας μόνο του απέναντι σε αυτά. Έχουμε το Κράτος, έχουμε την Κυβέρνηση, την Ευρωπαϊκή Ένωση, το ΔΝΤ, την ΕΚΤ, τον ΟΟΣΑ. Πρέπει να τα διεκδικήσουμε όλα και πάνω απ’ όλα πρέπει να διεκδικήσουμε την εξουσία, για να έχουμε «alternative». Πρέπει να ρίξουμε τους νόμους και αυτούς που τους θεσπίζουν.

Βρισκόμαστε σε μια διαρκή έκπτωση που πλέον ακουμπά τη ζωή μας. Πρώτα η πανδημία, πλέον και ο πόλεμος. Ο πόλεμος είναι ο καιρός των επαναστάσεων, θυμίζω σε όλους.

Στην ταξική πάλη, η οποία ουδέποτε έληξε, όπως ουδέποτε η Ιστορία έφτασε στο τέλος της, όπως προσπάθησαν να μας πείσουν λίγες δεκαετίες πριν, η οπισθοχώρησή μας είναι η προέλασή τους. Και το ερώτημα είναι σε ποιους χρεώνεται η οπισθοχώρηση.

Την τιμή των εργαζόμενων την κρατούν ψηλά οι ίδιοι οι εργαζόμενοι. Δεν αντιστοιχεί τέτοια τιμή στις ηγεσίες. Οι αγώνες των εργαζόμενων είναι αγώνες της βάσης. Το θέμα είναι οι γραμμές που βγάζουν οι ηγεσίες. Αυτές έχουν πρόβλημα. Σε αυτές ασκούμε κριτική. Αυτές οδηγούν σε αλλεπάλληλες ήττες. Αυτές είναι σε λάθος κατεύθυνση. Και αυτό αποδεικνύεται από το γενικό άθροισμα στην κατάσταση που βρίσκεται η εργατική τάξη σήμερα.

Ήττα – Ήττα – Ήττα. Στο πολιτικό επίπεδο. Μην κρύβεστε συνάδελφοι των ηγεσιών πίσω από τις νίκες που έφεραν οι απλοί εργαζόμενοι αγωνιστές στους διάφορους χώρους εργασίας. Δεν είναι δικές σας.Εσείς πρέπει να μας πείτε πού πήγε το 8ωρο και πού ήσαστε εσείς.
Τι σχέδιο αγώνα καταστρώσατε;
Ποιες μορφές πάλης προκρίνατε;
Εσείς πρέπει να μας πείτε πού πήγε ο μισθός μας.
Πού πήγε η σταθερή και μόνιμη εργασία.
Πού πήγε η προστασία από τις απολύσεις.
Πού πήγε η απεργιακή περιφρούρηση.

Σε πόσες περιπτώσεις τα σωματεία θα σπάσουν αυτούς τους νόμους; Να σας θυμίσω ότι λίγες ώρες πριν δεν τον σπάσαμε το νόμο. Τον αποδέχθηκε η ηγεσία του ΕΚΑ γιατί…. there was no alternative. Δεν υπήρχε εναλλακτική.

Δεν κρατώ, ούτε διαθέτω κανένα αγωνιστόμετρο για να μετρήσω κάποιον, από όλους που είναι σήμερα εδώ. Για να τον βγάλω πολύ ή λίγο. Έχω άποψη όμως για τη γραμμή, την πολιτική, τη στρατηγική.

Είναι λάθος! Και μάλιστα μοιραίο.

Και είμαστε σήμερα εδώ και μετράμε πληγές. Μετράμε απογοητευμένους, που δεν βλέπουν εναλλακτική. Δεν μας αξίζουν οι πληγές. Δεν τις θέλουμε. Και είμαστε εμείς αυτοί που θα το αλλάξουν αυτό.

Θα κλείσω την παρέμβασή μου με τον επίλογο της προκήρυξης που λίγο νωρίτερα μοίρασα:

«Στις παρούσες συνθήκες της καπιταλιστικής κρίσης, οι όποιες επιμέρους επιτυχίες μπορεί να είναι παράγωγο της επαναστατικής πάλης, η οποία προχωρώντας με τη δράση της για την ικανοποίηση του άμεσου αιτήματος, θέτει το ζήτημα της εργατικής εξουσίας. Αυτή η πάλη, είναι που διαπαιδαγωγεί ταυτόχρονα την εργατική τάξη στα επαναστατικά της καθήκοντα. Η εργατική τάξη καλείται εδώ και τώρα, να παλέψει για την οργάνωση της Γενικής Πολιτικής Απεργίας, για την ανατροπή της κυβέρνησης και κάθε αστικής κυβέρνησης, με προοπτική την εργατική εξουσία, διεκδικώντας: