ΜΑΧΟΜΕΝΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ 

ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ 2023

Η παρακμή του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού δημιουργεί διαρκώς νέα επεισόδια κρίσεων, τα οποία παίρνοντας τη μία ή την άλλη μορφή, σε υγειονομικό, οικονομικό, κοινωνικό, πολιτικό επίπεδο, φέρνουν την ανθρωπότητα όλο και πιο κοντά σε μία ανεπανόρθωτη καταστροφή εν τέλει, της ίδιας της ζωής. Πληθωρισμός, ακρίβεια και ανεργία, αναμένεται τη χρονιά που μόλις ξεκίνησε να εξελιχθούν σε εφιαλτική μάστιγα για την εργατική τάξη διεθνώς, και βέβαια και στη χώρα μας.

Μέσα σε αυτές τις συνθήκες, η εγχώρια αστική τάξη βρίσκει ακλόνητο σύμμαχό της την ακροδεξιά κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, με την ανοχή της ανύπαρκτης αντιπολίτευσης  ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και της φιλοκυβερνητικής, εργοδοτικής, συστημικής, συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας.  Από κοινού, κυβέρνηση και αφεντικά ακατάπαυστα μεθοδεύουν και νομοθετούν κάθε μέτρο ικανό να αποτελειώσει οτιδήποτε έχει θεσμοθετηθεί με αγώνες και αιματηρές θυσίες από την πλευρά της εργατικής τάξης, σε βάθος δεκαετιών, ακόμα και εκατονταετιών, το οποίο καταφέρνει και στέκεται ακόμα, για την ενίσχυση και την προστασία των εργαζόμενων. Οτιδήποτε αφορά εργατικό και συνδικαλιστικό δικαίωμα στοχοποιείται από τα αφεντικά και τους θεσμικούς υποτακτικούς τους – νομοθετική, εκτελεστική και δικαστική ακόμα εξουσία - προκειμένου να διασφαλίσουν ότι στην αξεπέραστη κρίση που το καπιταλιστικό σύστημα και η αστική εξουσία διέρχονται, τα θύματα – οι εργαζόμενοι κάθε είδους και κατηγορίας και η εργατική τάξη γενικά (ντόπιοι και μετανάστες) – θα παραμείνουν θύματα για να θυσιαστούν στο βωμό του κέρδους (τους). Κορυφαίο παράδειγμα και πλέον πρόσφατο, αποτελεί η ψήφιση τον Ιούνιο του 2021 του περιβόητου νόμου Χατζηδάκη (ν.4808/2021). Η ψήφιση του νόμου Χατζηδάκη δεν αποτελεί ορόσημο μόνο για το γεγονός των αναχρονιστικών και οπισθοδρομικών τομών που επιδιώκει να επιβάλλει στα συνδικαλιστικά δικαιώματα και στο δικαίωμα της απεργίας, στο χρόνο εργασίας και σε πλήθος άλλα ζητήματα. Αποτελεί σημείο αναφοράς επίσης, για το γεγονός ότι με την υπαναχώρηση από την προκηρυγμένη ανεξάρτητη απεργία της 3^ης Ιουνίου ανέδειξε τη γύμνια και την ανεπάρκεια των γραφειοκρατικών συνδικαλιστικών ηγεσιών,  οι οποίες όχι απλώς αποδεικνύονται εδώ και δέκα χρόνια κατώτερες των περιστάσεων, αλλά έχουν καταντήσει ο Εφιάλτης της εργατικής τάξης, την ώρα που μαίνεται ανελέητος και αδιάκοπος ταξικός πόλεμος. Μετά την κολοτούμπα με τη ματαίωση της απεργίας της 3^ης Ιουνίου, για να μην αποσπαστεί από το άρμα της ΓΣΕΕ, το ΠΑΜΕ επιστέγασε αυτή την αδιέξοδη στρατηγική με την παρότρυνση, να αντιμετωπίσουν τα σωματεία το νόμο-οδοστρωτήρα αφήνοντας τον στα χαρτιά.  Αυτή η αντιφατική θέση αμέσως προκάλεσε την αντίδραση των ταξικών συνδικαλιστικών και εργατικών δυνάμεων, οι οποίες δεν επέτρεψαν την επικράτηση αυτής της απαράδεκτης γραμμής αμαχητί παράδοσης. Η κατάργηση του νόμου Χατζηδάκη έχει αγκαλιαστεί από την εργατική τάξη και τα ταξικά σωματεία ως στόχος και  με αυτά ως δεδομένα, το ερώτημα που μπαίνει επειγόντως και επιτακτικά, είναι ποια πρέπει να είναι η ανεξάρτητη απάντηση της εργατικής τάξης και με ποιο τρόπο θα τη δώσει.

 

Η Μαχόμενη Εργατική Κίνηση έχει συγκροτηθεί για να συμβάλλει με τον καθημερινό αγώνα της, ώστε οι εργαζόμενοι πρώτα απ’ όλα να απαλλαγούν από την αυταπάτη ότι υπάρχει λύση μέσα σε αυτό το σύστημα που προκαλεί την καταστροφή τους. Η λύση για την εργατική τάξη δεν μπορεί παρά να περιλαμβάνει πρώτα απ’ όλα τη ρήξη και την ανατροπή του συστήματος που γεννά την κρίση. Για να γίνει αυτό, δεν μπορεί παρά να απαιτεί την ανάληψη της εξουσίας από την ίδια την τάξη, που είναι διεθνής και παγκόσμια, από τους ίδιους τους παραγωγούς του κοινωνικού πλούτου.  Η ΜΕΚ έχει συγκροτηθεί προκειμένου να συμβάλλει και να συντελέσει στις πρωτοβουλίες που πρέπει να παρθούν άμεσα, ώστε η δράση των εργατών να ξεφύγει από τα χέρια των εργοδοτικών – κυβερνητικών συνδικαλιστών, να συμβάλλει και να συντελέσει στις ενιαιομετωπικές δράσεις που θα εξασφαλίσουν την ανεξαρτησία της τάξης από το κράτος, την εργοδοσία και την υποταγή στη συνδικαλιστική γραφειοκρατία.

Να συμβάλλει και να συντελέσει ώστε να ξεπεραστεί το όριο των οικονομικών αιτημάτων και διεκδικήσεων, τα οποία καθηλώνουν τους εργαζόμενους στο ζυγό της αστικής εξουσίας και τους οδηγούν σε αδιέξοδο, καθώς υιοθετούν αναποτελεσματικό σχέδιο δράσης, που δημιουργεί κλίμα απογοήτευσης και αποστράτευσης.

Ζούμε σε ένα κόσμο που η διαρκώς επιδεινούμενη κρίση και παρακμή του παγκόσμιου καπιταλισμού -πληθωρισμός, ύφεση, ανεργία, χρεοκοπίες, οικολογική καταστροφή, Πόλεμος- βάζουν στην ημερήσια διάταξη την πάλη για κομμουνιστική επανάσταση, σαν την μόνη  ρεαλιστική διέξοδο της κοινωνίας. Η πάλη για ανατροπή της κυβέρνησης και για εργατική εξουσία είναι ένα άμεσο και επιτακτικό καθήκον. Αυτό όμως δεν μπορεί να αποτελεί ένα απλό προπαγανδιστικό σλόγκαν, αλλά πρέπει να μετατραπεί σε σχέδιο δράσης για όλη την τάξη. Είναι επιτακτικό καθήκον, η σύνδεση κάθε μικρού ή μεγάλου αιτήματος με την αναγκαιότητα της ανατροπής του καπιταλισμού. Έτσι και αλλιώς ο καπιταλισμός στην κρίση του αδυνατεί να ικανοποιεί οτιδήποτε.

Στις παρούσες συνθήκες της καπιταλιστικής κρίσης, οι όποιες επιμέρους επιτυχίες μπορεί να είναι παράγωγο της επαναστατικής πάλης, η οποία προχωρώντας με τη δράση της για την ικανοποίηση του άμεσου αιτήματος, θέτει το ζήτημα της εργατικής εξουσίας. Αυτή η πάλη, είναι που διαπαιδαγωγεί ταυτόχρονα την εργατική τάξη στα επαναστατικά της καθήκοντα. Η εργατική τάξη καλείται εδώ και τώρα, να παλέψει για την οργάνωση της Γενικής Πολιτικής Απεργίας, για την ανατροπή της κυβέρνησης και κάθε αστικής κυβέρνησης, με προοπτική την εργατική εξουσία, διεκδικώντας:

 

·       Ενάντια στην ακρίβεια που συνθλίβει το λαϊκό και εργατικό εισόδημα και κάνει αφόρητη τη ζωή ιδίως των χαμηλοσυνταξιούχων, να χτυπηθεί το καπιταλιστικό κέρδος των μεσαζόντων στα αγροτικά προϊόντα και τα είδη πρώτης ανάγκης.

·       Αυξήσεις των μισθών και συντάξεων  πάνω από τον πληθωρισμό. Αυτόματη τιμαριθμική αναπροσαρμογή  (ATA).

·       Ενάντια στο κλείσιμο των εργοστασίων και την ανεργία, έλεγχο στα βιβλία των επιχειρήσεων που επικαλούμενες την κρίση κάνουν μαζικές απολύσεις, κλείνουν ή μεταφέρουν τις παραγωγικές τους δραστηριότητες σε άλλες χώρες. Εθνικοποίηση χωρίς αποζημίωση και λειτουργία τους κάτω από εργατικό έλεγχο. Κατάσχεση των προσωπικών περιουσιακών στοιχείων των καπιταλιστών που ενώ παίρνουν τα γνωστά θαλασσοδάνεια χρεοκοπούν και κλείνουν τις επιχειρήσεις.

·       Για την ανεργία: Κανένας άνεργος – Αξιοποίηση της σύγχρονης τεχνολογίας και της Τεχνητής Νοημοσύνης προς όφελος των εργαζόμενων, για τη μείωση του χρόνου εργασίας, χωρίς ελάττωση μισθού και διατήρηση των δικαιωμάτων. Λιγότερη δουλειά - Δουλειά για όλους.

·       Κατάργηση του νόμου Χατζηδάκη και όλων των αντεργατικών νόμων που μετατρέπουν την εργασία σε κάτεργο.

·       Κατάργηση κάθε διάκρισης στις αμοιβές και στα δικαιώματα των εργαζόμενων, βάσει φύλου ή καταγωγής. Πλήρης κοινωνική ένταξη των μεταναστών και προσφύγων, με όλα τα δικαιώματα.

·       Κρατικό πρόγραμμα προμήθειας με φθηνά βιομηχανικά είδη και λιπάσματα στους αγρότες,  έναντι φθηνών αγροτικών προϊόντων με ικανοποιητικές τιμές για τους παραγωγούς.

·       Οργάνωση της εγχώριας παραγωγής με στόχο την κάλυψη των διατροφικών αναγκών του λαού, τη διατροφική αυτάρκεια και την προστασία από την  επισιτιστική  κρίση, με  βάση  τον  μικρομεσαίο  αγρότη  και  όχι  τα συμφέροντα των πολυεθνικών αγροτοβιομηχανικών μονοπωλίων.

·       Εθνικοποίηση χωρίς αποζημίωση των μεγάλων αλυσίδων σούπερ μάρκετ, ντόπιων και πολυεθνικών.

·       Ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις των δημοσίων επιχειρήσεων. Λειτουργία των επιχειρήσεων Κοινής Ωφέλειας κάτω από εργατικό έλεγχο και διαχείριση προς όφελος του κοινωνικού συμφέροντος και όχι με σκοπό το κέρδος (ΔΕΗ, ΕΥΔΑΠ, Συγκοινωνίες). Επανεθνικοποίηση όλων των επιχειρήσεων που ξεπουλήθηκαν χωρίς αποζημίωση στα τρωκτικά του κεφαλαίου, ντόπια και ξένα.

·       Κατάργηση του Χρηματιστήριου Ενέργειας –Απαλλοτρίωση χωρίς αποζημίωση των παρόχων ενέργειας. Αντιμετώπιση της ηλεκτρικής ενέργειας ως κοινωνικού αγαθού και όχι ως εμπορεύματος. Ακριβό ρεύμα σημαίνει την καταστροφή και χρεοκοπία οποιασδήποτε βιομηχανικής δραστηριότητας αυξάνοντας ακόμα περισσότερα την ανεργία.

·       Μονομερής ΔΙΑΓΡΑΦΗ ΤΟΥ ΧΡΕΟΥΣ στους διεθνείς τοκογλύφους

·       Άμεση εθνικοποίηση χωρίς αποζημίωση και κάτω από εργατικό έλεγχο όλων των πιστωτικών ιδρυμάτων, τραπεζών και ασφαλιστικών ιδρυμάτων.

·       Δημιουργία ενός κεντρικού τραπεζικού οργάνου που θα ελέγχει την πορεία της οικονομίας και θα παρεμβαίνει για να αντιμετωπιστεί η ύφεση, έχοντας ως αποστολή να μη χάσουν τα λεφτά τους οι μικροκαταθέτες, οι εργαζόμενοι και οι συνταξιούχοι και να προστατευθεί η στέγη από τις κατασχέσεις για τους μισθοσυντήρητους.

·       Παιδεία – Υγεία – Ενέργεια – Νερό – Συγκοινωνίες: Κοινωνικά αγαθά και όχι εμπορεύματα για τους κερδοσκόπους.

·       Καθολική, Δημόσια και Δωρεάν Εκπαίδευση και Υγεία για όλο το λαό. Απεξάρτηση των κρατικών λειτουργιών από τη διείσδυση του ιδιωτικού τομέα και των ιδιωτικοοικονομικών συστημάτων διοίκησης.

·       Απαλλοτρίωση όλης της μοναστηριακής και εκκλησιαστικής μεγάλης περιουσίας και των τσιφλικιών. Πλήρης διαχωρισμός της εκκλησίας από το κράτος.

·       Άμεση διάλυση των κατασταλτικών μηχανισμών, των MAT και των ομάδων ΔEΛTA. Κατάργηση των ειδικών δικαστηρίων και των αντιδημοκρατικών τρομονόμων.