ΣΤΟΧΟΘΕΣΙΑ-ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ-ΠΡΙΜ ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΟΤΗΤΑΣ

ΤΟ ΕΠΙΤΕΛΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ ΤΩΝ ΑΡΕΣΤΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΥΠΗΡΕΣΙΩΝ

Με την προκήρυξη απεργιακών κινητοποιήσεων ΑΔΕΔΥ και Ομοσπονδίες του Δημοσίου (απεργία-αποχή από όλα τα στάδια της αξιολόγησης-στοχοθεσίας) έχουν επιχειρήσει να αντιμετωπίσουν το Ν.4940/2022 του ακροδεξιού Βορίδη που ψηφίστηκε από τη Βουλή τον περασμένο Ιούνιο (ΦΕΚ 112/Α/14.06.2022), ο οποίος συνδέει τη διανομή πριμ παραγωγικότητας των εργαζομένων με την επίτευξη συγκεκριμένων στόχων που τίθενται από την κυβερνητική πολιτική και μέσω της επίτευξης ή όχι των στόχων θα συναρτάται και η αξιολόγηση τους.

Η κυβέρνηση δια Βορίδη προσέφυγε αρχικά κατά της ΑΔΕΔΥ με ασφαλιστικά μέτρα και αργότερα κατά έξι Ομοσπονδιών που κήρυξαν ομοίως απεργία αποχή. Η απεργία κρίθηκε παράνομη γιατί θεωρήθηκε πολιτική απεργία και καταχρηστική γιατί αφορούσε όλο το αξιολογικό έτος 2023.

Καθώς οι μισθοί των δημοσίων υπαλλήλων (όπως και όλων των εργαζομένων) έχουν βυθιστεί στα τάρταρα, μετά την πρόσφατη αύξηση του κατώτατου μισθού στον ιδιωτικό τομέα κατά 7,75%, για πρώτη φορά ο μισθός των δημοσίων υπαλλήλων υπολείπεται του κατώτατου μισθού του ιδιωτικού τομέα. Βέβαια, η πρόσφατη αύξηση απλά καλύπτει τον κλιμακούμενο πληθωρισμό του περασμένου έτους και σε καμιά περίπτωση τις βασικές βιοτικές ανάγκες της εργατικής τάξης που καρατομήθηκαν στο βωμό της καπιταλιστικής χρεοκοπίας.

Ο Βορίδης προκειμένου να υπερκεράσει τις αντιστάσεις, ανακοίνωσε ότι το πριμ παραγωγικότητας, που δεν μπορεί να ξεπερνά το 15% του ετήσιου μισθού (δηλαδή χονδρικά το 15% του βασικού μισθού επί δώδεκα), θα διανέμεται ανά υπηρεσία στο 40% οριζόντια και το υπόλοιπο 60% βάσει της επίτευξης των στόχων εκάστου υπαλλήλου, στους άριστους ή πιο σωστά στους αρεστούς, διαμορφώνοντας ένα νέο διαχωρισμό μεταξύ των εργαζομένων, εντείνοντας τους ανταγωνισμούς για τη βράβευση του υπαλλήλου του μήνα!

Η εισαγωγή ιδιωτικο-οικονομικών κριτηρίων στο δημόσιο τομέα αλλά και ιδιωτών manager (βλέπε ΕΦΚΑ, Πανεπιστήμια για την εκλογή πρύτανη, Νοσοκομεία με τη μετατροπή τους σε ΝΠΙΔ για… ευελιξία) κλπ) δεν επιδιώκει τη βελτίωση των παρεχομένων υπηρεσιών αλλά την περαιτέρω διείσδυση των όρων της αγοράς σε κοινωνικές υπηρεσίες που δεν εξαρτώνται από τον ισολογισμό κέρδη-ζημιές αλλά από τους όρους αναπαραγωγής της κοινωνικής εργασίας σε ένα δοσμένο στάδιο της ταξικής σύγκρουσης.

Μετά το έγκλημα των Τεμπών με τα αναρίθμητα θύματα και τις γιγαντιαίες απεργιακές κινητοποιήσεις του Μαρτίου, το ζήτημα των ιδιωτικοποιήσεων έχει τεθεί επί τάπητος. Τα δρομολόγια συνέχιζαν να γίνονται όπως πάντα αλλά οι κίνδυνοι λειτουργίας των σιδηροδρόμων είχαν εκτοξευτεί στα ύψη. Το αποτέλεσμα ήταν η τραγωδία.

Οι κυβερνητικοί ψάλτες επιχείρησαν να στρέψουν το έγκλημα των Τεμπών κατά των “συνδικαλιστικών συντεχνιών” που αρνούνται την ατομική αξιολόγηση των εργαζομένων όταν οι ίδιοι δεν μπόρεσαν να απαντήσουν για τις τραγικές ελλείψεις προσωπικού, υλικοτεχνικής υποδομής, ορθής εκπαίδευσης, διάσπασης ενός ενιαίου έργου και αντικειμένου μεταξύ δημοσίου, εργολάβων, υπεργολάβων, υποεργολάβων όπου όλοι κοινοποιούν μεταξύ τους έγγραφα για τα υπό εκτέλεση έργα που καρκινοβατούν με τη διασπάθιση δις ευρώ για την εκτέλεσή τους.

Η νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση της ΝΔ δια στόματος Βορίδη, υπερασπιστής της κοινωνικής ανισότητας διεμήνυσε ότι “το νέο σύστημα αξιολόγησης – στοχοθεσίας που έχουμε θέσει σε εφαρμογή θα συνεχίσει να εφαρμόζεται απρόσκοπτα, παρά τις αντιρρήσεις ορισμένων που επιδιώκουν να διατηρήσουν τη Δημόσια Διοίκηση καθηλωμένη στον εξισωτισμό της Αριστεράς”.

Η σταθερή θέση των σωματείων για διαμόρφωση των μισθολογικών συστημάτων με συλλογικές συμβάσεις και μάλιστα, χωρίς σύνδεση μισθού-παραγωγικότητας είναι η μεγάλη πληγή για την άρχουσα τάξη σε μια κοινωνία που η επιβίωσή της εξαρτάται από την ανισότητα. Ακόμα κι όταν αναφέρεται στα αξιολογικά κριτήρια των εργαζομένων στο δημόσιο αυτή η πληγή μένει ανοικτή όσο οι εργαζόμενοι δεν υποτάσσονται στην ανισότητα που θέλει να επιβάλλει η εργαλειοθήκη του ΟΟΣΑ, οι απαιτήσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης εξοβελίζοντας από τους εργασιακούς όρους των δημοσίων υπαλλήλων οτιδήποτε παραπέμπει σε συλλογικές ρυθμίσεις και ίση μεταχείριση. Οι οριζόντιες ρυθμίσεις σε μισθολογικά και εργασιακά θέματα αντικαθίστανται σταδιακά από εξατομικευμένη μεταχείριση κάθε εργαζόμενου, εντείνοντας τον ανταγωνισμό μέχρι εξόντωσης των εργαζόμενων, και μάλιστα, με ανταλλάγματα αμφίβολης αξίας.

Τα διάφορα νομοθετήματα αυτής της μορφής έρχονται να υποκαταστήσουν την αντικειμενική ανάγκη για οριζόντιες αυξήσεις των μισθών με σκοπό την εξατομίκευσή τους αλλά και την εντατικοποίηση της εργασίας και την ενίσχυση του δημόσιου τομέα με ελαστικούς μη μόνιμους υπαλλήλους έρμαια κάθε φορά των επιδοτούμενων προγραμμάτων και των κομματικών γραφείων.

Μετά τις πρώτες δικαστικές αποφάσεις που επιχειρούν να σταματήσουν κάθε φωνή διαμαρτυρίας των εργαζομένων στο δημόσιο, ΑΔΕΔΥ και Ομοσπονδίες έπρεπε να στρέψουν τα βέλη τους ακριβώς σε αυτό που απαγορεύτηκε, στο χαρακτηρισμό της απεργίας ως πολιτικής, ποιος νομοθετεί για ποιον σε αυτή τη χώρα, να κηρύξουν πανεργατική απεργία βάλλοντας ευθέως, όπως στη Γαλλία, την κυβερνητική πολιτική ως αντικοινωνική και εγκληματική χωρίς καμιά νομιμοποίηση.

Οι συνδικαλιστικές ηγεσίες αφήνοντας το χρόνο να τρέξει μέχρι τις εκλογές, ελπίζουν ότι μια άλλη κυβέρνηση ή ένας άλλος υπουργός θα τροποποιήσει τους όρους αναπαραγωγής της κοινωνικής εργασίας μέσα στον καπιταλισμό αντί να φροντίσουν οι εργαζόμενοι να ορθώσουν το ανάστημα τους γιατί είναι η μόνη ικανή δύναμη που μπορεί να προστατεύσει αποτελεσματικά τα συμφέροντα τους.

Το επίμαχο νομοσχέδιο δεν πρόκειται να αποσυρθεί, με οποιαδήποτε αστική κυβέρνηση. Ίσως τροποποιηθεί σε επιμέρους σημεία αλλά το τυρί θα παραμένει στη φάκα.

Το κρίσιμο ερώτημα παραμένει, αν οι εργαζόμενοι θέλουν ο νόμος να μείνει στα χαρτιά ή να το ανατρέψουν με τους αγώνες τους.

23/4/2023

ΜΑΧΟΜΕΝΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ